امروزه تحدید مسئولیت توسط تعدادی از کنوانسیون ها که در سازمان بین المللی دریانوردی ، وضع شده اند ، اداره می شود. در کنوانسیون های اخیر این سازمان گرایش به سوی ایجاد سیستم های تعیین مسئولیت برای پرداخت خسارات و علاوه بر آن فراهم آوردن محدودیتی برای مسئولیت مالکان کشتی ها بوده است. این تلاش ها نشان دهنده آن است که میان حمایت از مالکان کشتی ها و تامین خسارات و هزینه های افرادی که متحمل ضرر ها و صدمات دریایی شده اند ، ناهماهنگی و عدم تعادل وجود دارد. بسیاری از این کنوانسیون ها نظام مسئولیت مطلق را برمالک کشتی نسبت به افراد صدمه دیده تحمیل می نمایند. این بدان معناست که مالکان کشتی ها باید خسارات وارده بواسطه ی کشتی شان را بپردازند، بدون اینکه مدعی ثابت نماید خسارت ناشی از بی احتیاطی ، غفلت و یا فعل ناشی از عمل مالک کشتی به قصد بروز خسارت بوده است. این پیشرفت به افراد خسارت دیده این امکان را می دهد که بدون نیاز به درگیر شدن در روند طولانی رسیدگی های قضایی و اثبات خطا یا بی احتیاطی مالک کشتی ، طرح دعوی نمایند. همچنین این کنوانسیون ها به مالکان کشتی ها این امکان را می دهد که مسئولیت هایشان را بواسطه بیمه پوشش داده و از طریق اعمال سیستم «اقدام مستقیم » ، مطالبه کنندگان خسارت، مستقیماً علیه بیمه گر مالک کشتی طرح دعوی نمایند. تحقیق حاضر ضمن بررسی کنوانسیون هایی که مسئولیت مالک کشتی را مطرح می نمایند از جمله کنوانسیون های ، مسئولیت مدنی ناشی از خسارت آلودگی نفتی(1969 ) وپروتکل اصلاحی 1992 ،کنوانسیون بین المللی، مسئولیت و جبران خسارت ناشی از حمل و نقل مواد خطرناک و سمی از طریق دریا(1996) ، کنوانسیون بین المللی درباره مسوولیت مدنی برای خسارت آلودگی نفت سوخت و کنوانسیون بین المللی نایروبی درباره انتقال لاشه کشتی ها (2007)به بیان نحوه اقامه دعوی در هر یک از این کنوانسیون ها پرداخته و نیز برای فهم بهتر مطالب نمونه ای از دعاوی دریایی از جمله دعوای مهم اریکا 1999 آورده شده است. واژگان کلیدی : مالک کشتی ، معاهدات بین المللی ، تحدید مسئولیت ، جبران خسارت ، اقامه دعوی ، دعاوی دریایی