هدف تحقیق حاضر بررسی روش های باززایی مستقیم و غیر مستقیم در گیاه "به" برای استفاده در برنامه های به نژادی آتی است. ریز نمونه های برگ کامل، بالای برگ، پائین برگ و دمبرگ از قسمت-های بالایی گیاهچه های رشد یافته در شرایط درون شیشه جدا گردید وتاثیر غلظت های متفاوت (صفر، 5/2، 5، 10، 20، 40 میکرومولار) تیدیازورن (tdz) و (صفر، 1و 2 میکرومولار) نفتالن استیک اسید (naa) در محیط کشت nitsch and nitsch -1969))nn و (ms(murashing and skoog-1962 همراه با 3 و 4 درصد ساکارز بررسی گردید. پس از تیمار 4 هفته ای در تاریکی میزان کالوس تولید شده و میزان باززایی به ازای هر ریز نمونه گزارش شد. بر اساس نتایج حاصله، شاخه زایی با وجود کالوس همبستگی داشت و بالاترین میزان باززایی(13/3) در محیط ms حاوی 30 گرم ساکارز در غلظت تنظیم کننده های رشد 1 میکرومولار naa و 5 میکرومولار tdz مشاهده شد. همچنین در مقایسه 2 محیط کشت پایه محیط کشت ms بطور معنی داری میانگین تعداد شاخه نابجای (58/1) بیشتری تولید کرد. روند تولید شاخه نابجا در محیط کشتnn با افزایش غلظت tdz افزایش می یابد در حالیکه بیشترین میزان باززایی در محیط کشت ms با 5 میکرومولارtdz مشاهده شد. مقایسه 4 نوع ریز نمونه متفاوت نشان داد، بیشترین باززایی در ریز نمونه برگ کامل (23/0) وپس از آن در ریز نمونه پائین برگ (15/0) حاصل شد که آن می تواند به علت تفاوت در سطح تنظیم کننده های درونی گیاه باشد. مقایسه میزان باززایی در ریز نمونه های دارای تیمار تاریکی و فاقد آن نشان داد تاریکی بطور معنی دار باززایی در گیاه "به" را تحریک می کند. ضمن آنکه مقایسه غلظت های متفاوت ساکارز بر میزان باززایی تفاوت معنی دار نشان نداد.