هدف از این مطالعه مقایسه اثرات برگشت به حالت اولیه فعال درون و بیرون آب و مصرف مکمل کراتین بر پاسخ ضربان قلب شناگران و برخی از شاخص‎های فیزیولوژیک خستگی (اینترفرون‎گاما، آمونیاک، اوره و پروتئین‎تام) آنان طی شنای سرعتی بود. روش شناسی: 16 مرد شناگر (سن 4+15، 12+75 کیلوگرم) به طور تصادفی به دو گروه بر اساس برگشت به حالت اولیه داخل و خارج آب تقسیم شدند (با و بدون مصرف کراتین). شناگران 6 دوره شنای 50 متر سرعتی با دوره های استراحت دو دقیقه‎ای به دو شکل درون و بیرون آب انجام دادند. در گروه مصرف کننده مکمل، 20 گرم کراتین 4 بار در روز به مدت 6 روز مصرف شد. و ضربان قلب طی 80 ثانیه برای هر دو وضعیت محاسبه شد. بعد از مرحله سوم و ششم شنا غلظت اینترفرون‎گاما، آمونیاک، اوره و پروتئین‎تام در خون اندازه‎گیری و میزان احساس بر طرف شدن خستگی و احساس فعالیت، قبل و بعد از هر مرحله از شنا محاسبه شد. از آنالیز واریانس در اندازه گیری‎های مکرر و از آزمونt مستقل به ترتیب برای اندازه گیری تغییرات درون گروهی و بین گروهی هر شاخص استفاده شد. نتایج: اجرای وهله‎های تناوبی شنای 50 متر با سرعت بیشینه باعث گسترش التهاب و خستگی می‎شود و مصرف یک هفته‎ای مکمل کراتین، اگرچه باعث بهبود عملکرد می‎شود، اما اثر قابل توجهی بر شاخص‎های مرتبط با خستگی فیزیولوژیک ندارد. به علاوه، به کارگیری راهبرد‎هایی چون برگشت به حالت اولیه فعال داخل و خارج آب حتی در تعامل با مکمل کراتین نیز تأثیری بر این روند نداشته است. میزان احساس برطرف شدن خستگی و میزان احساس فعالیت بین دو گروه تفاوت قابل توجهی نداشت.