خانه های تاریخی ایران به دلیل داشتن اصول و ارزش های ویژه، یکی از الگوها و افتخارات معماری این مرز و بوم به شمارمی روند و آنچه مسلم است از بین رفتن بسیاری ازآن ارزش ها در فضاهای زیستی جدید به نام مسکن می باشد. از این رو از آنجایی که مسکن بیشترین و مهمترین ساخته مصنوع بشر است، اعمال نگاه پایدار به ساخته های مسکونی می تواند تاثیرشگرفی در فرآیند توسعه پایدار داشته باشد. در این راستا با توجه به نابسامانی های موجود در فضاهای مسکونی و بافت شهری جامعه امروزمان، توجه به مفهوم پایداری و توسعه پایدار از دیدگاه اجتماعی، از سایر جنبه های زیست محیطی و اقتصادی آن ضروری تر احساس می شود. به دنبال این دیدگاه در این پژوهش جنبه های مختلف نیازهای آدمی و نحوه برآورده شدن این نیازها در خانه های سنتی و معاصر و اصل رویکرد اجتماعی درخانه،که فرهنگ و شیوه زندگی اوست، بررسی گشته است. نگاهی به عوامل موثر در پایداری اجتماعی در خانه و بررسی آنها در خانه های سنتی و معاصر شیراز، مطالعه راهکارهای ابتکاری پیشینیان برای دستیابی به پاسخ مطلوب در کالبد خانه های سنتی و آسیب شناسی مسکن معاصر بر اساس نتایج به دست آمده از اهداف این پژوهش است. روش انجام این تحقیق کاربردی است. نتایج حاصل از مطالعه نشان دادند برخی تغییراتی که در خانه های معاصر رخ داده است، مانند حذف فضای باز و فضای بینابین در خانه های امروز، عدم توجه به سلسله مراتب و حریم در فضاهای خانه و مجتمع های مسکونی، نبود فضای مناسب برای تعامل بین همسایگان و در نظر نگرفتن نیازهای رفتاری ساکنان و شیوه زندگی آنان منجر به عدم پایداری در خانه های معاصر گشته است. در نهایت با توجه به بررسی های انجام گرفته، راه حل هایی به منظور خلق خانه هایی انسانی و پایدار که شرایط مناسب سکونت وآسایش انسان را فراهم می آورد، ارائه می شود.