هدف این پژوهش تعین رابطه بین امید و بخشش در زوج های متعارض مراجعه کننده به مراکز مشاوره و روانشناسی و زوج های عادی شهر تهران در سال 1390 می باشد. در این پژوهش از روش علی-مقایسه ای و نمونه گیری در دسترس استفاده شده است که 100 زوج از بین کلیه زوج های مراجعه کننده به مراکز مشاوره و 100 زوج دیگر به عنوان گروه مقایسه از بین زوج های عادی داوطلب بوده است و ابزارهای پژوهش شامل مقیاس امید بزرگسالان (اسنایدر 1991) ،مقیاس سنجش بخشش در خانواده ffs (1998) و پرسشنامه تعارضات زناشویی (mcq) می باشد. به منظور بررسی فرضیه های پژوهش از آزمون همبستگی پیرسون و آزمون tبرای گروه های مستقل استفاده گردید و کلیه فرضیه های تحقیق تایید شدند. یافته های تحقیق نشان داد که بین امید و بخشش ارتباط مستقیم و معنادار وجود دارد، متغییر بخشش و ابعاد آن با امید دارای همبستگی معنادار و مستقیم بودند، همچنین میانگین میزان امید درزوج های عادی بالاتر از زوج های متعارض بود. همینطور میانگین میزان ابعاد امید در قدرت اراده وقدرت راهیابی در زوج های عادی بالاتر از زوج های متعارض و میانگین میزان بخشش در زوج های عادی بالاتر از زوج های متعارض مشاهده شد. نتایج نشان می دهد تفاوت معناداری در میان ابعاد بخشش در زوج های متعارض و عادی وجود دارد. با توجه به یافته های تحقیق می توان بیان نمود که شناسایی، فعال سازی و پرورش توانمندی هایی از قبیل امید و بخشش می تواند در حفظ و سلامت خانواده نقش موثری داشته باشد.