امروزه همه کشورهای توسعه یافته و یا درحال توسعه به اهمیت موضوع بهره وری به عنوان یکی از ضرورت های توسعه اقتصادی و کسب برتری رقابتی در عرصه های بین المللی تاکید دارند. یکی از مسیرهایی که می تواند بر آن تاثیر گذار باشد، توزیع اندازه شهرها است. برابری یا نابرابری در نظام شهری هر کشور از پدیده های مهمی است که تحت عنوان توزیع اندازه ی شهرها مورد مطالعه قرار گرفته است. بسته به این که توزیع اندازه شهرها شهری چگونه باشد، شرایط نیروی کار و بهره وری آن تحت تأثیر قرار خواهد گرفت. هدف این پایان نامه مطالعه تأثیر پذیری بهره وری نیروی کار از توزیع اندازه شهرها است. ابزار مورد استفاده در این مطالعه قاعده زیف، ضریب جینی فضایی و تعمیم تابع مشهور کاب- داگلاس است. برابری یا نابرابری شهرها در ایران به تفکیک استان از طریق آزمون قاعده ی زیف و ضریب جینی فضایی در دوره ی 85-1380 سنجیده شده است. اثر توزیع اندازه ی شهرها بر بهره وری نیروی کار با استفاده از مدل تعمیم یافته ی کاب-داگلاس با روش داده های پانل مورد آزمون قرار گرفته است. نتایج حاصل از بررسی توزیع اندازه ی شهرهای ایران به تفکیک استان نشان می دهد که توزیع اندازه ی شهرهای ایران در طول دو دوره مورد بررسی نابرابر و نامتعادل شده و از قاعده زیف تبعیت نمی کند. نتایج حاصل از ضریب جینی فضایی نیز بر عدم تعادل شهرهای ایران تأکید دارد. برآورد مدل تعمیم یافته ی کاب- داگلاس نشان می دهد توزیع اندزاه شهرها بر بهره وری نیروی کار از معناداری قابل توجهی برخودار بوده و بر آن تأثیر منفی گذاشته است. به عبارت دیگر با نابرابرتر شدن توزیع اندازه شهرها، بهره وری کلی عوامل تولید کاهش یافته است.