این پژوهش برای رسیدن به تأثیری که تلویزیون بر روی تئاتر می گذارد ، اصول حاکم برتئاتر صحنه ای و تئاتر تلویزیونی را مورد نظر قرار می دهد . در این راستا ، به جهت مد نظر داشتن اصول رسانه ای تلویزیون ، بهترین شیوه مطالعه ، که این پژوهش بر پایه آن شکل گرفته است ، تقسیم بندی و ارائه اصول درام در قالب مدل ارتباطی است . به این ترتیب ، تئاتر و تلویزیون را به عنوان گونه های ارتباطی فرض کرده ایم ؛ تئاتر گونه ای از (( ارتباطات گروهی )) است و تلویزیون گونه ای از (( ارتباطات جمعی )) . با قرار دادن تئاتر و تلویزیون در این دسته بندی ، وجه مشترکی یافته ایم که به واسطه آن نه تنها می توان به بررسی اصول درام پرداخت ، بلکه مطالعه عناصر ارتباطی بر اساس مدل مفروض ، بستر مناسبی جهت بررسی نیمه دیگری از حقیقت یعنی تأثیر تلویزیون بر تئاتر را نیز میسر می سازد . فرض بر این است که ؛ در انتقال تئاتر از صحنه به تلویزیون ، که به معنای تغییر و تبدیل فرستنده پیام است ، در دیگر عناصر درام نیز تغییراتی ایجاد خواهد شد . برای این منظور ابتدا به معرفی ارتباطات و الگوهای ارتباطی پرداخته و با برگزیدن یکی از آنها به عنوان مدل مرجع ، پایه تئوریک تحقیق را روشن می سازیم . سپس با تکیه بر عناصر ارتباطی ، به بررسی تفاوت ها و شباهت های تئاتر صحنه ای و تئاتر تلویزیونی پرداخته ایم ؛ به این ترتیب که عناصر اصلی فرایند ارتباط یعنی فرستنده ،پیام و گیرنده مورد بررسی قرار گرفته و از این رهگذر ، سایر عناصر مرتبط با آنها از جمله سطح توانایی ارتباطی ، وسیله رمزگذاری ، وسیله رمزخوانی ، تفسیر و ارزیابی ، پس فرست و بازخورد و.... در دو گونه ارتباطی تئاتر صحنه ای و تئاتر تلویزیونی با یگدیگر مقایسه شده اند تا از این منظر به تأثیر تلویزیون در گذر تئاتر از صحنه به تلویزیون مورد بررسی قرار گیرد.