بسیاری از داروهایی که مورد استفاده در درمان بیماری ها، جزء مواد شیمیایی هستند که حلالیت پذیری آن ها در داخل بدن کم است، بنابراین به دلیل دسترسی بیولوژیکیِ کم این داروها دُز مصرفی آن ها افزایش پیدا می کند. برای افزایش حلالیت این داروها می توان از برخی پلیمرها به عنوان پوشش استفاده کرد که ساختار پلیمری آن ها باعث افزایش حلالیت پذیری دارو می شود. در این میان می توان از داروهای ایبوپروفن و ناپروکسن نام برد که در این تحقیق از ایبوپروفن استفاده شد. در این تحقیق یک روش جدید برای تولید فرمولاسیون داروی کم محلول ایبوپروفن در محیط آبی برای تولید ذرات در مقیاس میکرو و نانو توسط تکنیک نفوذ حلال امولسیونی توسعه یافته است. این تکنیک شامل ترکیب دو محلول به ترتیب یکی فاز آبی و دیگری فاز آلی است نسبت فاز آبی و آلی که نقش مهمی را در کاهش اندازه ذرات و حلالیت دارو ایفا می کند، مورد بررسی قرار گرفته است. هدف از این بررسی توسعه تکنیکی برای افزایش سرعت انحلال داروهایی که حلالیت ناچیزی در آب دارند، می باشد که با پوشش دهی توسط پلیمر هیدروکسیل متیل سلولز توسط تکنیک نفوذ حلال امولسیونی انجام شده است. ایبوپروفن در حالت خالص و پوشش دهی شده از لحاظ محتوای دارویی، حلالیت، مشخصات آزاد سازی و انتشار آن در شرایط آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفته است و نتایج برای ذرات تشکیل شده نهایی با روش های پراش اشعه ایکس، طیف سنجی مادون قرمز، ماوراء بنفش/ مرئی و میکروسکوپ الکترونی روبشی مورد شناسائی قرار گرفت. نتایج نشان می دهند که استفاده از این روش، سایز ذرات را در مقیاس نانو تا اندازه 77 نانومتر کاهش داده و میزان حلالیت پذیری دارو را به مقدار قابل توجهی افزایش می دهد.