پژوهش حاضر با هدف بررسی اثرات گرم کردن شدید و معمولی در ورزشکاران نخبه زن قایقران انجام شد. آزمودنی ها ی این پژوهش 8 نفر از تیم ملی کاناپلو با میانگین سنی 62/18 سال و میانگین قدی 05/166 سانتی متر و با میانگین توده بدنی 4875/62 کیلوگرم و میانگین درصد چربی 475/22 بودند. در پژوهش حاضر آزمودنی ها در دو مرحله آزمون شرکت می کنند. پیش از مراحل اصلی پژوهش، آزمودنی ها در جلسه ای توجیهی برای آشنایی با روند پژوهش شرکت کرده و نیز اطلاعات عمومی و اندازه های پیکری و ترکیب بدنی از آن ها گرفته می شود. در مرحله ی اصلی آزمون، آزمودنی ها ابتدا 3 دقیقه با سرعت 5 کیلومتر بر ساعت روی ارگومتر کایاک خود را گرم کرده و سپس فعالیت فزاینده تا رسیدن به vo2max را اجرا خواهند کرد. در مرحله ی دوم گرم کردن به مدت 3 دقیقه و به صورت وهله های 30 ثانیه ای پارو زدن با 100 درصد vvo2max و 30 تانیه پارو زدن با سرعت 5 کیلومتر بر ساعت اجرا می شود. سپس فعالیت فزاینده همانند مرحله ی اول اجرا شده و متغیرهای مورد نظر اندازه گیری می شود. نتایج افزایش معنادار متغییر های vo2max، تهویه ریوی، نسبت تبادل تنفسی (rer)، نبض اکسیژن و میزان اکسیژن مصرفی در جلسه گرم کردن شدیدی را نشان داد و تنها ve/vo2 در دو نوع گرم کردن تغییر معناداری نشان نداد.در کل، گرم کردن شدید تأثیر بهتری بر پویایی اکسیژن مصرفی و کاهش بیشتر ثابت زمانی اکسیژن مصرفی طی فعالیت بیشینه داشت، اما با توجه به رعایت اصل ویژگی تمرین به معنای همخوانی نوع گرم کردن با نوع تمرین، تحقیقات انجام شده به تأثیر گرم کردن شدید بر تمرینات شدید محدود است. بعید نیست که چنانچه تأثیر گرم کردن متوسط بر تمرینات متوسط نیز مورد بررسی قرار می گرفت، نتایج دیگری حاصل می شد. بنابراین همان گونه که گرم کردن شدید پیش از تمرین متوسط نتایج یاد شده را به همراه دارد، ممکن است تأثیر گرم کردن متوسط بر تمرین متوسط نیز همین نتایج را در پی داشته باشد.