بیگانگی به مفهوم عام آن که برخی از جامعه شناسان و روان شناسان اجتماعی از آن به گونه ای گسترده برای تبیین برخی از اشکال کنش ها و واکنش ها به جریانات اجتماعی و واقعیت های پیرامونی ، فشارهای روانی، تحمیلات بیرونی و نیز توضیح انفصال فرد از نظام ارزش ها، باورها، هنجارها و اهداف فرهنگی استفاده کرده اند، از مفاهیمی است که در تاریخ تفکر اجتماعی قدمت و سابقه ای طولانی دارد. در سالهای اخیر مفهوم بیگانگی توجه فزاینده ی متخصصان علوم اجتماعی را به خود جلب نموده است، زیرا بالا بودن میزان شیوع احساس بیگانگی می تواند زنگ خطری برای جوامع مختلف باشد. خودارزشمندی به عنوان شاخص سازگاری روانشناختی و کارکرد مناسب اجتماعی، می تواند به عنوان یکی از عوامل تأثیرگذار بر بیگانگی اجتماعی تلقی شود. خودارزشمندی بر این اساس تکیه دارد که مردم با توجه به تجارب فردی و اجتماعی خود، در می یابند که موقعیت های زندگی چگونه وضعیت هایی برای موفقیت و یا شکست آنها فراهم می کنند. هدف این پژوهش، مطالعه ی جامعه شناختی ارتباط بین احساس خودارزشمندی با بیگانگی اجتماعی می باشد. جامعه ی آماری این پژوهش دانشجویان دختر مقطع کارشناسی دانشگاه تبریز به تعداد 5973 بود که با استفاده از فرمول نمونه گیری کوکران، 384 نفر به صورت تصادفی از طریق پرسشنامه مورد آزمون قرار گرفتند. اطلاعات پرسشنامه توسط spss مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفته است. در مجموع نتایج به دست آمده نشان داد بین احساس خودارزشمندی و بیگانگی اجتماعی رابطه ی معنی دار و معکوس وجود دارد.نهایت امر اینکه بر اساس تحلیل رگرسیونی 24 درصد واریانس متغیر وابسته را متغیرهای مستقلی که وارد معادله ی رگرسیونی می شوند تبیین می کنند.