به دلیل بی تفاوتی های و بی عدالتی هایی که در طول تاریخ و حتی در جهان معاصرنسبت به حقوق زن توسط مردان و جامعه صورت گرفته است. تحقق این حقوق همواره در تمامی جوامع به ویژه از نظر زنان مورد توجه واقع شده و با تلاش های بی شمار اقداماتی مفید در راستای تحقق این مهم صورت گرفته است. از جمله این تلاش ها، وضع کنوانسیون های بین المللی درباره حقوق زنان به ویژه در جوامع غربی نظیرکنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان، کنوانسیون رفع خشونت علیه زنان و... است. اما علی رغم اینکه جمهوری اسلامی ایران اهمیت زیادی برای حقوق زنان در قالب موازین دین مبین اسلام قائل است و موادی از قانون اساسی و مدنی رابه حقوق زنان اختصاص داده است. تاکنون به این کنوانسیون ها نپیوسته است. نباید از یاد بریم که مسئله حقوق زنان در نظام جمهوری اسلامی ایران از جمله عناوین چالش بر انگیز رسانه های غربی علیه ایران بوده است. لذا مواضع جمهوری اسلامی ایران نسبت به این کنوانسیون ها به ویژه کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان که مهم ترین آنها می باشد و علل اتخاذ این مواضع به عنوان مساله اصلی این پژوهش مطرح می باشد. چه عللی موجب شده تا دولت جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون های مذکور نپیوندد؟ آیا با تفسیر جدیدی از قوانین و پیش بینی حق شرط هایی می توان به کنوانسیون های مذکور پیوست؟ با توجه به حساسیت سازمان ملل (به خصوص کشورهای غربی عضو) به حقوق زنان در ایران، عدم پیوستن جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون رفع تبعیض علیه زنان، از یکسو پیامدهای نامطلوبی برای ما به دنبال دارد، و از طرفی،الحاق جمهوری اسلامی ایران به این کنوانسیون بدون تحقیق و تفحص و بازنگری در قوانین نیز نمی تواند از نظر حمایت سیاسی و بین المللی کشور را در وضعیت بهتری قرار دهد، چرا که ممکن است موجب افزودن قطعنامه های دیگری به قطعنامه های سازمان ملل علیه ایران گردد.