پیشینه تحقیق: تغییرات ایمنولوژیک در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی، در دهه گذشته به شدت مورد توجه قرار گرفته است. مطالعات متعددی نشان داده اند که میزان سرمی il-6 ، tnf-? و il-18در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی افزایش یافته اند. علاوه براین درمان با دارو های آنتی سایکوتیک میزان سیتوکین ها را در بیماران اسکیزوفرنی تحت تاثیر قرار می دهد. هیچ گزارش قابل توجهی درباره تغییرات il-9 و il-12، در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی وجود ندارد. بنابراین هدف ما از این مطالعه بررسی تغییرات سرمی il-9 و il-12 در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی در مقایسه با افراد سالم است. روش ها: مقادیر سرمی il-9 و il-12 را در 32 بیمار (18 مرد و 14 زن) مبتلا به اسکیزوفرنی و 23 فرد سالم( 12 مرد و 11 زن) به روش الایزا اندازه گیری شده است. علاوه براین میزان il-9 و il-12 ، 12 هفته بعد از درمان بوسیله دارو های آنتی سایکوتیک، مورد ارزیابی قرار گرفته تا تاثیر دارو های مذکور روی مقادیر سرمی سیتوکین های مورد مطالعه مورد بررسی قرار گیرد. نتایج: میزان il-12 در بیماران مرد قبل از درمان به طور معنی داری بالاتر از گروه مردان کنترل بوده است (p= 0.000) درحالیکه تفاوت معنی داری بین گروه زنان بیمار نسبت به گروه زنان کنترل مشاهده نشده است (p= 0.134). مقادیر سرمی il-12، 12 هفته بعد از درمان در گروه مردان مبتلا به اسکیزوفرنی در مقایسه با گروه کنترل مردان تفاوت معنی داری نداشته است (p= 0.95). در گروه زنان مبتلا به اسکیزوفرنی 12 هفته بعد از درمان تغییر معنی داری نسبت به گروه کنترل زنان مشاهده شده است (p= 0.001). مقادیر سرمی il-9 در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی قبل از درمان (p=0.862) و12 هفته بعد از درمان (p=0.191) تفاوت معنی داری نسبت به گروه کنترل نداشته است. نتیجه گیری: این سیتوکین ها و بویژه il-12 ممکن است در پاتوفیزیولوژی اسکیزوفرنی نقش داشته باشند و درمان بوسیله دارو های آنتی سایکوتیک ممکن است مقادیر سرمی il-12 را به مقادیر سرمی گروه کنترل برگرداند. .