خدا معجزه هر پیامبر الهی را مطابق شرایط روزگار خودش عنایت فرموده و چون عرب در دوران جاهلی همزمان با بعثت پیامبر عظیم الشان اسلام، در سخنوری و شعر و فصاحت و بلاغت به شکوفایی والایی رسیده بود بنابر حکمت خدا باید معجزه پیامبرش از نوع کلام فصیح و بلیغ باشد از این لحاظ قرآن را که فصیح و بلیغ ترین کلام و حیاتی است بر پیامبر خود نازل کرد. از همان آغاز نزول این مجموعه هدایت بشری برخی از مردمان که از فطرت سالمی برخوردار بودند که در میانشان شاعران بنام و سخنوران وجود داشت چون این مجموعه کلام را از سنخ کلام بشر نیافتند جذب شگفتی و شیوایی آن شدند. و از طرف دیگر عده ای افراد مغرض در تلاش بودند که قران مورد معارضه قرار گیرد. البته برخی از آنها مدعی نبوت بودند و عده ای از آنها فقط به این نیت که این کتاب را غیر الهی به مردم نشان دهند این کار انجام می دادند. و برخی از خاورشناسان اشکالات ادبی بر قرآن وارد دانسته که این کتاب اگر وحیانی بود این اشکالات را نداشت از جمله این شبهات اینکه وجود جمله های ناقص ، کثرت ضمائر در یک جمله و التفات منافی فصاحت و بلاغت و ... این گونه شبهات را یافتند و در سطح جهان نشر کردند و روز به روز این قبیل اشکالات واهی را تکرار می کنند. و با عنوان معارضه با این کتاب الهی کلماتی است که نویسنده صاحب مقاله حسن الایجاز در معارضه با سوره حمد و کوثر نقل کرده است که بیشتر موجب رسوایی آن گردیده و بر عظمت قرآن افزوده است. پس بنابراین باید گفت اساسا کسی بر معارضه با قرآن توانایی ندارد و از این رو است که قرآن قاطعانه اعلام می دارد که لن تفعلوا هرگز نمی توانید مانند قرآن بیاورید.