پژوهش حاضر به بررسی طنز به عنوان یکی از انواع ادبی، سیر تحول طنز در نقاشی اروپا از رنسانس تا قرن نوزدهم و همچنین مهمترین تحولات سیاسی و اجتماعی و مسئله ی رواج طنز در این دوران پرداخته است.بر اساس فرضیه ی تحقیق، نقاشی طنزپردازانه در دوره ی قبل از رنسانس بیشتر به صورت مصورسازی برای کتاب هایی با موضوعات مذهبی مورد استفاده قرار می گرفت. اما در دوره ی رنسانس به بعد به صورت مستقل و گاهی تصویرسازی با موضوعات اساطیری انجام می شد.تحولات متعدد از جمله انقلاب صنعتی، پیشرفت علوم و فنون، رشد اقتصاد و همچنین به وجودآمدن ایدئولوژی های گوناگون سیاسی در قرن نوزدهم باعث رواج طنز گردید. رئالیسم اجتماعی یکی از گرایشاتی است که در اواخر این قرن شکل می گیرد. این مجموعه طنز را به عنوان یکی از عناصر بارز نقاشی رئالیسم اجتماعی مطرح می کند و در ادمه به بررسی نقاشان طنزپردازی پرداخته که با استفاده از زبان انتقادی طنز، خشم و انزجار خود را از شراط حاکم بر آن دوران اعلام کردند.وجود انقلاب های متعدد سیاسی و اقتصادی در قرن نوزدهم باعث شد که نقاشان بسیاری به حیطه ی طنز راه پیدا کنند. نتیجه این که طنز به ویژه در قرن نوزدهم به دلیل شرایط باز سیاسی و اجتماعی ، توانست شکل گسترده تری را به خود بگیرد. این مجموعه از طریق روش های توصیفی و تاریخی صورت گرفته است. و به شیوه ی کتابخانه ای و استفاده از منابع مکتوب و فتوکپی و عکس برداری، استفاده ازز سایت های معتبر اینترنتی از آثار نقاشی، اطلاعات لازم گردآوری شده است.