در این نوشتار، به بررسی معناشناختی غزل های حافظ از دیدگاه «واسازی» دریدایی پرداخته ایم. «واسازی» یکی از رویکردهای تفکر پست مدرن است که متون را عرصه درگیری نیروهای دلالتی موجود در آنها می داند. بر اساس این رویکرد، متون مدام در حال شکستن مراکز معنایی ظاهراً ثابت خود هستند و به همین خاطر است که هیچوقت در آنها یک مرکز معنایی ثابت شکل نمی گیرد. غزل های حافظ نیز عرصه درگیری نیروهای دلالتی موجود در متن هستند. در واقع این غزل ها نشان می دهند که شعر حافظ خود را «واسازی» می کند و از شکل گیری یک مرکز معنایی ثابت جلوگیری می کند. یکی از نتایجی که از این بررسی به دست می آید این است که خوانش «واسازی» نیز خوانشی کامل نیست زیرا این خوانش نیز نمی تواند تمام امکانات دلالتی موجود در یک اثر را نمایان سازد.