هدف: بررسی رابطه بین اختلالات توجه، ویژگی های شخصیتی با میزان پاسخ به درمان (ماندگاری در درمان) در گروهی از مصرف کنندگان مت آمفتامین (شیشه) روش: گروه نمونه در این پژوهش شامل 200 نفر(100 نفر زن و 100 نفر مرد) بوده که به روش تصادفی و در دسترس از میان سوءمصرف کنندگان شیشه 20 تا40 سال با سابقه مصرف حداقل 6 ماه و یا بیشتر که در کمپ های درمانی تحت درمان اقامتی بودند، انتخاب شدند. ویژگیهای شخصیتی توسط پرسشنامه سرشت و منش کلونینجر و عملکرد توجه توسط آزمونهای نرم افزاری استروپ و عملکرد پیوسته سنجیده شد. برای تجزیه تحلیل داده ها از روش رگرسیون چند متغیره، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل واریانس استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد اکثریت آزمودنیها (89% زنان و79 %مردان) دوره درمان اقامتی خود را به اتمام رساندند. نتایج حاصل نشان داد، افرادی که دوره درمان خود را به پایان رساندند در مقایسه با افرادی که دوره درمان را ناتمام رها کردند در ابعاد آسیب پرهیزی و پشتکار نمرات بالا در حالیکه افرادی که درمان را به اتمام نرساندند در بُعد نوجویی نمرات بالا کسب کردند. تفاوتی در عملکرد توجه در بین دو گروه دیده نشد. همچنین اطلاعات جمعیت شناختی افراد نشان داد، بعد نوجویی با دفعات ترک و طول مدت مصرف شیشه با اختلالات در عملکرد توجه پایدار همبستگی دارد. نتیجه گیری: از یافته های پژوهش میتوان نتیجه گیری کرد که عامل ویژگیهای شخصیتی پیش بینی کننده بهتری نسبت به عملکرد توجه برای ماندگاری در درمان می باشد. اگر چه پیشنهاد می شود مطالعات بیشتری جهت بررسی رابطه بین اختلال در فرایند توجه و نقایص شناختی با رها کردن ناتمام درمان صورت گیرد. توجه به نقش ویژگیهای شخصیتی و عملکردهای شناختی در نتایج درمانی در به کارگیری راهکارهای مناسب جهت افزایش ماندگاری مددجویان در درمان مفید می تواند باشد