تابعیت، از جمله اندیشه های مبنایی در ساختار کشورها می باشد، زیرا سازمان دهی یکی از ارکان تشکیل دهنده ی حاکمیت- رکن ملت- را بر عهده دارد. در تعریف تابعیت می توان گفت رابطه ای سیاسی ،حقوقی، معنوی است که فردی را به دولتی مرتبط می سازد به طوریکه حقوق و تکالیف اصلی وی از همین رابطه ناشی می شود. تابعیت به دو قسم تابعیت اصلی و تابعیت اکتسابی تقسیم می شود. تابعیت اکتسابی عمدتاً از دو طریق تحصیل می شود: یکی بدست آوردن تابعیت در اثر ازدواج و دیگری تحصیل تابعیت به واسطه ی درخواست و سپس پذیرش تابعیت. بر تحصیل تابعیت ایران آثاری مترتب است. مهمترین این آثار محدودیت هایی است که دارندگان تابعیت اکتسابی ایران در تصدی برخی از مشاغل عمومی از آن برخوردارند. مطابق ماده ??? قانون مدنی، مشاغل عمومی که دارندگان تابعیت اکتسابی از نائل شدن به آن محرومند عبارتند از: 1. ریاست جمهوری و معاونین او ?. عضویت در شورای نگهبان و ریاست قوه قضائیه 3. وزارت و کفالت وزارت و استانداری و فرمانداری ?. عضویت در مجلس شورای اسلامی 5. عضویت در شوراهای استان و شهرستان و شهر ?. استخدام در وزارت امور خارجه و نیز احراز هرگونه پست و یا مأموریت سیاسی ?. قضاوت ?. عالی ترین رده فرماندهی در ارتش و نیروی انتظامی ?. تصدی پست های مهم اطلاعاتی و امنیتی . به نظر می رسد که محدودیت های مذکور مبتنی بر این اماره است که شخص خارجی که به تابعیت ایران در می آید ممکن است هنوز از میزان وفاداری های لازم به جامعه ایرانی برخوردار نباشد و انتصاب او به برخی مقامات عمومی، به امنیت ملّی لطمه وارد کرده و به صلاح و مصلحت کشور نباشد. این پایان نامه به بررسی محدودیتهای تصدی مشاغل عمومی توسط دارندگان تابعیت اکتسابی در حقوق موضوعه ایران، در چهارچوب ماده ??? قانون مدنی و دیگر قوانین و مقررات ذیربط پرداخته است.