سیستم کنترل پایداری الکترونیکی یکی از مهم ترین سیستم های ایمنی فعال در خودروها است به همین خاطر تحقیقات زیادی در این زمینه صورت گرفته است. بیشتر مدل های رایج سیستم کنترل پایداری از طریق تخمین وضعیت های دینامیکی خودرو و بر پایه مدل دینامیکی ساده شده ای نظیر مدل دوچرخه عمل می کنند. در این گونه موارد ارتباط بین ورودی و خروجی مدل بستگی شدیدی به دقت پارامترهای استفاده شده به منظور تصحیح خطاهای مدل دارد. یکی دیگر از مشکلات این سیستم ها وابستگی به سختی پیچشی است، که متناسب با طول عمر تایر و بار عمودی وارد بر آن تغییر می کند. همه این شرایط ممکن است سبب کاهش کارایی سیستم کنترل پایداری گردند و نیاز به پیکربندی مجدد در طی دوره های خاص داشته باشد. برخلاف دیگر شیوه ها که مبتنی بر مدل ریاضی بوده، متاثر از تغییرات محیطی هستند و نیز به منظور کارکرد دقیق ناگزیر به چشم پوشی از برخی موارد تاثیرگذار می باشند، روش کنترلی ارائه شده در این پایان نامه بر اساس داده های دینامیکی قابل اندازه گیری خودرو نظیر سرعت چرخشی، سرعت طولی، شتاب جانبی و زاویه غربیلک فرمان عمل می کند و متکی بر وضعیت های دینامیکی لحظه ای خودرو است. این پارامترها به کمک روش منطق فازی شرطی سازی شده و از این طریق میزان ناپایداری و بحرانی بودن شرایط تعیین می گردد. پس از اینکه درجه ناپایداری از یک حدی عبور کرد عمل کنترلی متناسب با وضعیت به وجود آمده، بر روی چرخ های مورد نظر به صورت ترمزگیری اختلافی صورت می گیرد. همچنین با افزودن سیستم کنترل فرمان فعال فازی به سیستم کنترلی، پایداری خودرو تقویت شده است. به منظور اعتبارسنجی، این مدل با سیستم کنترل پایداری خودرو مبتنی بر مدل دو درجه آزادی و خودرو بدون کنترلر در شرایط مختلف نظیر جاده با ضریب اصطکاک پایین، دور زدن در مسیر دایره ای شکل، و وزش باد کناری مورد آزمایش قرار گرفته است. نتایج بدست آمده از شبیه سازی کارایی روش ارائه شده را تصدیق می کنند.