در قوس رودخانه ها بدلیل نیروی گریز از مرکزی که به سمت ساحل خروجی وارد می شود، یک جریان ثانویه به وجود می آید که در سطح به سمت ساحل خارجی و در کف به سمت ساحل داخلی می باشد. این جریان ثانویه در ترکیب با جریان اصلی رودخانه جریان حلزونی را به جود می آورد. جریان حلزونی باعث فرسایش قوس خارجی و رسوبگذاری در قوس داخلی می شود. یکی از راه های کنترل فرسایش قوس خارجی استفاده ازآبشکن ها می باشد. آبشکن از جمله سازه های متداول در ساماندهی و کنترل فرسایش درساحل رودخانه است و سبب دور کردن جریان های قوی از ساحل و هدایت جریان به سمت محور رودخانه می گردد. ازسویی تغییر الگوی جریان باعث آبشستگی در اطراف آبشکن می شود. این مطالعه سعی در بررسی تاثیر افزایش طول دماغه آبشکن بر عمق آبشستگی دارد. بر این اساس آزمایش ها در فلوم قوس 90 درجه با سه اندازه بال مختلف ، سه دبی متفاوت و عمق ثابت انجام شد و در ضمن با آبشکن ساده مقایسه گردید. که نتیجه حاصل نشان دهنده آن بود که با افزایش در طول دماغه آبشکن عمق و حجم آبشستگی کاهش می یابد. درصد کاهش حداکثر عمق آبشستگی در آبشکن l شکل به آبشکن ساده در حدود 25/3 تا 85/23 درصد می باشد. با تحلیل داده های آزمایشگاهی ، رابطه ای با %98 = r2 برای آبشکن های l شکل ارائه گردید که هم خوانی خوبی با نتایج آزمایشگاهی دارد.