امروزه در اقتصاد رشد و توسعه اقتصادی کشور بدون توجه به بخش های عمده اقتصادی مقدور نمی باشد. هم چنین اشتغال و به طورکلی نیروی انسانی در مسائل اقتصادی جایگاه ویژه ای دارد. از این رو در این مطالعه با بررسی اثر تغییرات ساختاری بر سهم اشتغال در ایران و مقایسه آن با 9 کشور منتخب گروه oecd، می توان مسیری را جهت برنامه ریزی سیاست گذاران اقتصادی اتخاذ نمود. برای این منظور در این مطالعه اطلاعات سالانه 1390- 1345 در ایران و 2011- 1980 در کشورهای منتخب مورد استفاده قرارگرفته است. ابتدا با استفاده از مدل رگرسیون به ظاهر نامرتبط اثر متغیرهای ساختاری بر سهم اشتغال بخش های کشاورزی، صنعت و خدمات هریک از کشورها برآورد شده است. سپس به منظور اندازه گیری دامنه تغییرات ساختاری در اشتغال از نرخ یا ضریب تغییرات ساختاری استفاده به عمل آمده است. از سوی دیگر برای چگونگی انتقال نیروی کار میان بخش های مختلف اقتصاد از شاخص کشش محصول به رشد بهره وری بخشی استفاده می شود. در پایان به پیش بینی تغییرات ساختاری در ایران طی دوره 1391 تا 1404 پرداخته می شود. نتایج حکایت از وجود تغییرات ساختاری در ایران و کشورهای منتخب دارد. تغییرات ساختاری شکل گرفته در ایران حرکت اقتصاد سنتی به مدرن را به حالت حرکت از بخش کشاورزی به صنعت و سپس به خدمات طی نکرده است. چراکه سهم اشتغال در بخش کشاورزی به عنوان شاخص تغییرات ساختاری از سهم اشتغال بخش صنعت بیش تر است. این درحالی است که روند تغییرات ساختاری در کشورهای منتخب حرکت از بخش کشاورزی به صنعت و سپس به خدمات بوده و این مسئله می تواند به عنوان یکی ازعوامل رشد وتوسعه این کشورها محسوب شود. باتوجه به شاخص کشش محصول به رشد بهره وری بخشی، بخش صنعت در ایران و بخش خدمات در کشورهای منتخب بیش ترین نیروی کار را جذب کرده اند. بر اساس پیش بینی انجام گرفته سهم اشتغال بخش خدمات و بخش کشاورزی در دوره زمانی 1391 تا 1404 به ترتیب بیش ترین و کم ترین رشد را خواهند داشت.