هدف: پمفیگوس ولگاریس یک بیماری اتوایمیون تاولی مزمن پوست ومخاط است که توسط اتو آنتی بادی های ضد گلیکوپروتئین های دسموزومال دسموگلین 1 (dsg1) و دسموگلین 3 (3dsg) مشخص میگردد. هدف از این مطالعه تعیین اتوآنتی بادی های سرمی ضد دسموگلین یک و سه به روش الایزا در بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس و تعیین ارتباط آن با فنوتیپ بالینی و شدت بیماری میباشد. مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی-استنباطی، 10 بیمار جدید مبتلا به پمفیگوس ولگاریس(مخاطی، پوستی-مخاطی) که در فاصله زمانی تیر ماه 1391 تا فروردین ماه 1392 در بخش های پوست بستری یا به درمانگاهها یاکلینیک های پمفیگوس بیمارستان قائم، بیمارستان امام رضا (ع) و بخش بیماریهای دهان دانشکده دندانپزشکی مشهد مراجعه کرده بودند، شرکت داشتند. تشخیص بالینی پمفیگوس ولگاریس توسط بررسی هیستوپاتولوژی و ایمونوفلورسنت مستقیم تأیید شد.اطلاعات دموگرافیک، فنوتیپ و شدت بیماری برای هر یک از بیماران ثبت گردید. نمونه های سرمی بیماران در زمان تشخیص و در هفته های 4 و 8 پس از درمان جمع آوری شد ومقادیر الایزا دسموگلین 1 و دسموگلین 3 ارزیابی گردید.سپس داده ها با استفاده از spss (11.5) و آنالیزهای آماری اسپیرمن، کایدو، فریدمن، ویل کاکسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: در تمامی جلسات مقادیر الایزا اتو آنتی بادی های ضدdsg1 با شدت ضایعات پوستی(p=0.001, 0.006, 0.00 به ترتیب جلسات) ارتباط آماری معناداری داشتند. هیچ ارتباطی بین مقادیر الایزااتوآنتی بادی های ضدdsg1 با شدت ضایعات مخاطی و بین اتو آنتی بادی های ضد dsg3 با شدت ضایعات پوستی و مخاطی مشاهده نشد. تیتراسیون اتوآنتی بادی های ضدdsg1 با فنوتیپ بیماری(مخاطی،پوستی مخاطی) ارتباط معنی داری داشت .(p= 0.011) نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که کاربرد پروتئین های نوترکیب ضد دسموگلین یک و سه به روش الایزا باید با احتیاط جهت نظارت بر شدت بیماری و پاسخ به درمان صورت گیرد، با این وجود به عنوان یک روش در تشخیص پمفیگوس ولگاریس و تعیین تغییر فنوتییپ بالینی این بیماری ارزشمند می باشد.