در این آزمایش اثرات سطوح مختلف سبوس برنج (0، 6، 12و 18 درصد) به صورت خام و اتوکلاو شده بر روی عملکرد وزنی، خصوصیات لاشه و ارگان های داخلی و قابلیت هضم مورد ارزیابی قرار گرفت. تعداد 420 قطعه جوجه گوشتی سویه راس308 به 7 تیمار آزمایش اختصاص داده شده اند و هر تیمار شامل 3 تکرار و در هر تکرار 20 قطعه جوجه گوشتی قرار داده شد. تیمارها شامل: 1- جیره حاوی 6 درصد سبوس خام ، 2- جیره حاوی 6 درصد سبوس اتوکلاو شده، 3- جیره حاوی 12 درصد سبوس خام، 4- جیره حاوی 12 درصد سبوس اتوکلاو شده، 5- جیره حاوی 18 درصد سبوس خام، 6-جیره حاوی 18 درصد سبوس اتوکلاو شده، 7- جیره شاهد بر پایه ذرت و سویا. این آزمایش در قالب طرح پایه ی کاملاً تصادفی اجرا گردید. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد با افزایش درصد سبوس علی رغم افزایش خوراک مصرفی، از میزان افزایش وزن کاسته می شود و پیرو آن ضریب تبدیل اضافه می شود(05/0p<)؛ باتوجه به اینکه درصد تلفات، تفاوت معنی داری در بین تیمارها نداشت، با افزایش سطح سبوس از میزان شاخص تولید اروپایی نیز کاسته شد(05/0p<). اتوکلاو تاثیر معنی داری بر صفات عملکردی نداشت. وزن چربی بطنی تحت تاثیر افزایش سطح قرار گرفت و برخلاف درصد وزنی کبد، سنگدان و پانکراس، با افزایش سطح، کاهش معنی داری را نشان داد(05/0p<). ایلئوم و سکوم بیشتر از قسمت های دیگر روده از لحاظ وزنی تحت تاثیر افزایش سطح سبوس قرار گرفتند و نشان دهنده ی افزایش در میزان عددی خود بودند(05/0p<). با افزایش سطح سبوس برنج در جیره وزن و درصد خاکستر درشت نی کاهش یافت(05/0p<). استفاده از سبوس به طور معنی داری قابلیت هضم ماده خشک، چربی، پروتئین و ماده آلی را کاهش داد و اتوکلاو به طور معنی داری این قابلیت را برای چربی و ماده آلی نسبت به سبوس خام بهبود بخشید(05/0p<). در مجموع، کاربرد سبوس برنج در سطوح بالاتر از 12درصد در جیره جوجه گوشتی توصیه نمی شود.