اسپکسین یک نوروپپتید کاملاً حفظ شده است که اخیراً توسط روش های بیوانفورماتیک شناسایی شده است. بیان این نوروپپتید در ناحیه آمیگدال مغز که مربوط به یادگیری و حافظه است نشان داده شده است. به نظر میرسد این نوروپپتید تعدیل کننده مرکزی حافظه و یادگیری است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تزریق اسپکسین داخل ناحیه آمیگدال بر حافظه و یادگیری در موش صحرایی نر سالم و اخته شده می باشد. چهل و دو موش صحرایی نر در شرایط استاندارد درجه حرارت 24-21 درجه سانتیگراد و شرایط نوری 12 ساعت نور و تاریکی مورد استفاده قرار گرفت. حیوانات به شش گروه تقسیم شدند: 1- شاهد1 (5/0 میکرولیتر مایع مغزی نخاعی دریافت کردند)؛ 2- آزمایشی 1 (5/0 میکرولیتر اسپکسین دوز 10 نانومول به ازای یک موش صحرایی دریافت کردند)؛ 3- آزمایشی 2 (5/0 میکرولیتر اسپکسین دوز 30 نانومول به ازای یک موش صحرایی دریافت کردند)؛ 4- شاهد2 (5/0 میکرولیتر مایع مغزی نخاعی دریافت کردند) 5-آزمایشی 3 (5/0 میکرولیتر اسپکسین دوز 10 نانومول به ازای یک موش صحرایی دریافت کردند) 6- آزمایشی 4 (5/0 میکرولیتر اسپکسین دوز 30 نانومول به ازای یک موش صحرایی دریافت کردند). اخته شدن در گروه های آزمایشی 3 و 4 انجام و در گروه شاهد2 روش کاری مشابه انجام اما بیضه ها برداشته نشدند. ناحیه آمیگدال جهت تزریق دارو بطور یک طرفه توسط روش استرئوتاکس کانولا گذاری شد دارو در ناحیه آمیگدال تزریق گردید و تست یادگیری و حافظه به وسیله جعبه شاتل باکس انجام گرفت .داده های حاضر نشان داد که تزریق اسپکسین بطور یک طرفه در ناحیه آمیگدال در دو دوز 10 و 30 نانومول به ازای یک موش صحرایی بطور قابل توجهی باعث تقویت حافظه در موش صحرایی نر سالم و اخته شده گردید. با توجه به نتایج حاضر چون گروه شاهد نشان دهنده یادگیری کامل و حافظه بود و نیز اسپکسین تنها در دوز 30 نانومول اثر قابل توجهی بر این فرآیندها داشت، به نظر میرسد که تزریق اسپکسین در ناحیه آمیگدال بر حافظه و یادگیری بسیار پیچیده است.