با شیوع سبک ساده نویسی و ایجاز، نویسندگان من جمله مترجمین به این روند گرایش یافتند. تحقیق پیش روی دامنه تاثیر و محدوده این روند را برپایه چارچوب نظری وینی و داربلنه (1958/1995) و مدل ایجاز دلیل (1993) مورد مطالعه قرار می دهد. براساس این مدل و توضیحات وینی و داربلنه، 5 متغیر تعریف شده اند که از میان آنها 4 متغیر، رویه های تولید ایجاز را توصیف می کنند: 1) تمرکز فرم، 2) اختصار دستوری، 3)اختصار معنایی، و 4) حذف به قرینه معنوی؛ و رویه پنجم نشان دهنده حذف معنا می باشد. متغیر ها در پیکره ای متشکل از 35 داستان کوتاه فارسی و ترجمه انگلیسی آنها بررسی شده است و نتایج این بررسی فراوانی استفاده از هر متغیر- بیشترین فراوانی در اختصار دستوری و کمترین فراوانی در حذف به قرینه معنوی دیده شد- و چگونگی دستیابی به آنها در گروه زبانی مورد بررسی و همچنین مقیاسی برای ارزیابی کیفیت ترجمه برحسب ایجاز بدست داد. یافته دیگری که از این مطالعه برآمد، طبقه بندی جدیدی از ایجاز در مطالعات ترجمه بود که ایجاز را درون زبانی (ایجاز زبانی) و همچنین بین زبانی (مختص ترجمه) تعریف می کند.