لارسن-فریمن (2003) بازخورد را ارزیابی ارزشی از عملکرد زبانی فراگیران تعریف می کند. این امر که آیا فراهم ساختن بازخورد و اصلاح عملکرد فراگیران هم زمان با سنجش آنان باشد یا نه ارزیابی پویا را از ارزیابی غیرپویا متمایز می سازد (پونر و لنتالف، 2005). درواقع، ارزیابی پویا سعی بر یکپارچه کردن آزمون و آموزش دارد و با استفاده از شماری روشهای مداخله ای تلاش می نماید با به دست آوردن بینش نسبت به توانایی کنونی فراگیران، آنها را در دستیابی به قابلیتهای بالقوه یادگیریشان کمک کند. در طرف مقابل، ارزیابی غیرپویا با هدف دستیابی به ارزیابی خالص و پایا از تواناییهای فراگیران صورت می پذیرد (پونر، 2008). پژوهش حاضر با هدف بررسی آزمایشی و مقایسه ی تاثیر بازخورد ارایه شده در چارچوب ارزیابی پویای گروهی و ارزیابی تکوینی (به عنوان نمایندگان این دو رویکرد متفاوت ارزیابی) بر بهبود عملکرد 34 فراگیر ایرانی (با سطح متوسط بسندگی) در مهارت نگارش به زبان انگلیسی و بررسی توانایی آنها در انتقال دانش ومهارتهای کسب شده در فعالیتهای جدید وپیچیده تر طراحی شد. برای نیل به این هدف، از روش ترکیبی (کمی-کیفی) در اجرا، جمع آوری وارزیابی داده ها استفاده شد. در گروه ارزیابی پویای گروهی، از یک مدل ارزیابی پویای کلاسی بهره بردند که شامل سه مرحله آشناسازی، اجرا و بازبینی بود و فراگیران گروه ارزیابی تکوینی به طور دقیق و نظام مند به توالی، آموزش، ارزیابی و بازخورد را دریافت نمودند. داده های مورد نیاز از نوشته های فراگیران، عملکرد آنها در سه آزمون نگارش غیرپویا، پاسخهای آنان به سوالات یک پرسش نامه و نیز داده های ضبط و ثبت شده از یک جلسه مداخله ای در گروه ارزیابی پویا گردآوری شد. نتایج ارزیابی های کمی وکیفی، برتری گروه ارزیابی پویا را در ارتقای مهارت نگارش نشان داد، اما دو گروه در انتقال دانش ومهارتهای کسب شده به تکلیف های نگارشی جدید وپیچیده تر عملکرد نسبتا یکسانی نشان دادند که این امر را می توان به نائل آمدن هر دو گروه به سطح رضایت بخشی از درونی سازی دانش کسب شده وخوداتکایی نسبت داد. علاوه براین، ارزیابی الگوهای عملکرد مداخله ای استاد و اقدامات متقابل فراگیران که از بررسی جلسه مداخله ای گروه ارزیابی پویا به دست آمد اطلاعاتی پیرامون رشد مهارت نگارش فراگیران فراهم آورد. پاسخ های فراگیران به سوالات پرسش نامه همچنین نشان داد که تقریبا همه ی آنان شیوه های ارایه بازخورد را که موجب ارتقای مهارت نگارش آنها شده بود تجربه ای کاملا مثبت دانستند. بر این اساس، چنین نتیجه گیری شد که بازخورد نظام مند ارایه شده در چارچوب هر دو رویکرد ارزیابی به طور موفقیت آمیزی قادر به گسترش توانایی نگارش فراگیران می باشد.