مقررات مربوط به مقوله حساس حمل ونقل که جریان اصلی اقتصاد و کیان هر کشوری است،از جمله کاربردی ترین مقررات جاری در هر کشوری می باشد. با توجه به اهمیتی که حمل ونقل ریلی در عرصه تجارت داخلی وخارجی دارد و همچنین به عنوان یکی از باصرفه ترین طریق حمل و نقل و نگاه گذرا به آمار دعاوی حمل و نقل های ریلی مربوط به مسئولیت متصدی در دادگاه های مختلف جهان تحلیل وبررسی مقررات داخلی وخارجی در این زمینه می تواند مفید فایده واقع شود. اهمیت مسئولیت متصدی حمل ونقل،و از سوی دیگر اندیشه وضع مقررات متحدالشکل در زمینه حمل و نقل ریلی در نهایت منجر به تدوین کنوانسیون کوتیف 1980 شد. کنوانسیون مزبور در طی سالیانمتمادی مورد اصلاحیه های مختلف قرار گرفته و در نهایت منتهی به تصویب کوتیف 1999 گردید. در این مقررات مسئولیت متصدی حمل ونقل اصولاً مبتنی بر فرض مسئولیت است، و به محض تحقق ضرر مسئولیت وی مفروض است و تنها در صورتی از مسئولیت معاف می شود که ثابت نماید که علت وقوع خسارت، حادثه ای خارجی و احتراز ناپذیر بوده است ولی در مقررات 1999 در خصوص مسئولیت حمل کننده در صورت تلف شدن یا خسارت دیدن وسایل نقلیه ریلی و تجهیزات راه آهنی، از نظریه اماره تقصیر پیروی شده است و بنابراین، با اثبات بی تقصیری و انجام اقدامات متعارف از مسئولیت معاف می شود. علاوه بر اثبات این مورد در این مقررات عواملی آورده شده است که در صورتی که خسارت در نتیجه این عوامل باشد متصدی حمل و نقل از مسئولیت معاف می شود.