سازمان همکاری های منطقه ای جنوب آسیا، سارک، از جمله سازمان های منطقه ای می باشد که در سال 1985 توسط هشت کشور هند، پاکستان، بنگلادش، سریلانکا، نپال، مالدیو، بوتان و افغانستان، با هدف همکاری های هرچه بیشتر اقتصادی و سیاسی به منظور سرعت بخشیدن به رشد اقتصادی، تبدیل منطقه جنوب آسیا به یک قطب اقتصادی و استفاده از تمامی امکانات بالقوه منطقه جهت تسریع در برنامه های اجتماعی و توسعه کشاورزی، رسیدن به تفاهم از طریق مذاکره در موارد اختلاف و تحکیم همکاری بین کشورهای عضو در رابطه با مسائل بین المللی و... شکل گرفت و درصدد گسترش هرچه بیشتر همکاریها در چارچوب اتحادیه و بر مبنای احترام به اصول حاکمیت برابر، تمامیت سرزمینی، استقلال سیاسی و عدم دخالت در امور داخلی دیگر دولت ها بر آمد؛ اما علیرغم اصول و اهداف والایی که در ابتدا برای خود ترسیم نموده، در عرصه عمل به سبب وجود عوامل واگرا در درون پیمان از قبیل: اختلافات ارضی و مرزی(اختلافات هند با پاکستان/ پاکستان با افغانستان)، مداخله گری قدرت های برون منطقه ای، ساختار نامتوازن قدرت در منطقه، بی ثباتی داخلی کشورهای عضو و نیز موقعیت جغرافیایی اعضای پیمان سارک، در تحقق همگرایی و منطقه گرایی با مشکل مواجه شده است. پژوهش حاضر با عنوان «پیمان سارک و تأثیر آن بر منطقه گرایی» به دنبال شناسایی عوامل همگرا و واگرا در درون این پیمان و بررسی اثر گذاری این عوامل بر همگرایی های منطقه ای می باشد