پژوهش حاضر درباه تحزب گرایی درایران: چالشها وفرصتها ( با تأکید برجمهوری اسلامی ) می باشد،نوع پزوهش کاربردی وبه لحاظ روش تحلیلی- تاریخی می باشد، همچنین این پژوهش درصدد است ضمن پاسخ گویی به پرسش اصلی پژوهش:مهم ترین دلایل ناکارآمدی احزاب درایران معاصر(به خصوص پس از انقلاب اسلامی) کدامند؟ فرضیه های زیر رامورد ارزیابی قراردهد: -به نظر می رسد نگاه های صرف سیاسی احزاب درایران وجهت دار بودن سوگیری های اجتماعی آنان مهم ترین دلایل ناکارآمدی حزب گرایی درایران است. - به نظر می رسد درصورتی که احزاب طی یک فرایند اجتماعی وبا توجه به نیاز جامعه، تشکیل شوند، به عنوان یک ابزار واهرم های دموکراسی بیشتر اثر گذار باشند. احزاب در ایران ریشه در جنبش مشروطه دارند.و در قالب جریانهای لیبرال ،چپ ومذهبی ،ظاهر شده اند. وقتی به عملکرد احزاب در ایران مراجعه می کنیم متوجه می شویم که کارکردهای متفاوتی داشته اند گاهی منافع ملی کشور را نادیده گرفته و در جهت اهداف خاص خود عمل کرده گاهی هم وظیفه ی خود رابه عنوان حزب کار امد انجام داده است . جریانات سیاسی در ایران و احزاب وابسته به آن گاهی از اتحاد ووحدت برخوردار بوده اند و به مقصود خود دست یافته‎اند، گاهی هم بر اثر اختلافات در عقاید ناکام مانده اند . احزاب در جمهوری اسلامی ایران برای رسیدن به اهداف خود باید اسلام را به عنوان عامل وحدت بخش، سرلوحه کار خود قرار دهند و به عنوان گروههای خدمت کننده به نظام ودر جهت پیشرفت نظام اسلامی گام بردارند. را مبنای کار جمعی و حزبی خود قرار دهند.بدون شک در فضایی که اختلافات بین احزاب و جریانات سیاسی بر سر مسائل استراتژیک کشور که نیاز به حرف یکسان و اتحاد وانسجام احزاب و گروهها دارد رخ نماید این اتحاد و وحدت باید به صورت جدی از سوی احزاب دنبال شود.و موجب حفظ منافع ملی کشور و خنثی شدن توطئه ی دشمنان نظام جمهوری اسلامی ایران شود.