هر شکل روایت، هرگونه گزارش، از حکایت اخلاقی تا رمان، از فیلمی سینمایی تا قصه ی کودکان، از حکایتی که مردم از رویاهای خود تعریف می کنند تا لطیفه ها و آگهی های تبلیغاتی، همه بر گزارش داستانی استوارند. هر داستانی، که در واقعیت سلسله ای از حوادث برای کسی محسوب می شود، از بیان حادثه ای آغاز می شود، رخدادی، قتلی، شرح یک زندگی، یا حتی شرح اندیشه ای، همگی هنگامی که بیان می شوند، سویه ی داستانی می یابند. داستان کوتاه نیز از جمله حوزه هایی است که روایت در آن نقش کلیدی را ایفا می کند، در واقع برای اینکه هر داستان کوتاهی به روایت درآید به عناصری نیازمند است، که این عناصر در کنار هم باعث می شوند تا یک رخداد، یک قتل، یک اندیشه و حتی برشی از یک زندگی به صورت داستانی جذاب و خواندنی درآید. مهم ترین این عناصر عبارتند از : پیرنگ، زبان، درون مایه، شخصیت و شخصیت پردازی، زاویه ی دید یا زاویه ی روایت و .... . پژوهش حاضر کوششی است در راه بررسی عناصر روایتی مذکور در داستان های کوتاه معاصر ایران از ابتدای دهه ی 20 تا دهه ی 40، که در هفت فصل تدوین شده است.