هدف از انجام این مطالعه، مقایسه شدت استئوآرتریت و درد زانو، دشواریهای حرکتی و کیفیت زندگی مرتبط با استئوآرتریت زانو در دوندگان استقامت رقابتی و غیر رقابتی و افراد غیر ورزشکار 45 تا 60 سال شهر همدان بود. در این مطالعه 39 نفر آزمودنی مرد به صورت هدفمند انتخاب، و به سه گروه مساوی 13 نفره تقسیم شدند. جمع آوری اطلاعات توسط پرسشنامه، مصاحبه و مشاهده بالینی افراد بود. تشخیص بیماری با معاینه فیزیکی توسط متخصص ارتوپد از طریق معیارهای تشخیص بالینی کالج رادیولوژی آمریکا برای استئوآرتریت زانو انجام گرفت. سپس از پرسشنامه جهانی و بومی شده پیامدهای استئوآرتریت و صدمات زانو (koos) به منظور اندازه گیری متغیرهای تحقیق استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه (anova) با ضریب خطای ? ? 0/05 استفاده گردید. بین میانگین شدت استئوآرتریت زانو (0/56=p)، شدت درد زانو (0/69=p)، میزان دشواری در انجام فعالیتهای روزانه (0/79=p)، میزان دشواری در انجام فعالیت های ورزشی- تفریحی (0/40=p) و کیفیت زندگی (0/86=p) در سه گروه آزمودنی تفاوت معنی داری مشاهده نشد. این در حالی است که دوندگان استقامت رقابتی در همه موارد فوق از میانگین بالاتری به ترتیب نسبت به دوندگان استقامت غیر رقابتی و افراد غیر ورزشکار (که نشان دهنده وخیم تر بودن وضعیت در گروه رقابتی نسبت به غیر رقابتی و غیر ورزشکار، و همچنین گروه غیر رقابتی نسبت به گروه غیر ورزشکار است)، برخوردار بودند. بنابراین می توان نتیجه گرفت که دویدن به شکل استقامتی در دو سطح رقابتی (قهرمانی) و غیر رقابتی خطر ابتلا به استئوآرتریت زانو و مشکلات مرتبط با آن را با گذشت زمان افزایش معنی داری نمی دهد. به طوری که دوی استقامت نمی تواند عامل خطری برای فرسایش مفصل زانو به حساب آید.

چکیده: امروزه برخورداری از خصوصیات فیزیکی و فیزیولوژیکی مناسب در موفقیت بازیکنان مختلف تاثیر قابل توجهی داشته و مربیان و دست اندر کاران را نیز در امر استعدادیابی و اجرای موفقیت آمیز ورزشی یاری می نماید. هدف از این پژوهش، مقایسه نیمرخ آنتروپومتریکی و فیزیولوژیکی زنان هندبالیست منتخب همدان و زنان هندبالست تیم ملی ایران می باشد. بدین منظور بازیکنان تیم ملی بانوان ایران(به تعداد15 نفر، با میانگین سنی3/3 ± 6/23) و بازیکنان منتخب همدان(به تعداد15 نفر، با میانگین سنی 2/6 ± 4/23) به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. متغیرهای تحقیق شامل قد، وزن، درصد چربی بدن، شاخص توده بدنی، سرعت، چابکی، توان بی هوازی، پرش عمودی و انعطاف پذیری در دو گروه می باشد، متغیرهای آنتروپومتریکی توسط روشها و ابزار استاندارشده، توان بی هوازی توسط تست rast ، سرعت توسط دوی 36 متر، چابکی توسط تست ایلی نویز، انعطاف پذیری توسط تخته انعطاف پذیری اندازه گیری شد. پس از جمع آوری اطلاعات، برای مقایسه دو گروه از آزمون t گروه های مستقل با سطح معنی داری 05/0 در محیط نرم افزار spss نسخه 16 استفاده شد که نتایج ذیل بدست آمد: بین متغیرهای قد(p=0/05) ، توده بدن (p=0/02) ، درصد چربی بدن (p=0/001) ، اوج و میانگین توان بی هوازی(p=0/001) ، سرعت(p=0/008) و پرش عمودی(p=0/008) در دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده شد و بین سایر متغیرها شامل شاخص توده بدنی((p=0/07، چابکی(p=0/9) و انعطاف پذیری(p=0/3) در دو گروه تفاوت معنی داری دیده نشد. نتایج نشان داد بازیکنان هندبال بانوان تیم منتخب همدان نسبت به بازیکنان تیم ملی ایران در فاکتورهای قد، وزن، درصد چربی بدن، سرعت، پرش سارجنت و توان بی هوازی ضعیف تر می باشند. بنابراین، برای موفقیت در رقابت های ورزشی باید خود را به معیارها و هنجارهای هندبالیست های تیم ملی ایران و بازیکنان نخبه جهانی نزدیک کنند.