در سال های اخیر با توجه به رشد روزافزون و وسعت تغییرات نظام های آموزشی ، سازگار نمودن بستر یادگیری با تمامی جوانب نیازهای یادگیرنده، در کانون توجه قرار گرفته است . چرا که محیط فیزیکی به سبب ساختار خود می تواند تعاملات و در پی آن فرآیند یادگیری را تقویت و یا تضعیف نماید .چرا که تغییردر نظام آموزشی تغییر در کالبد فیزیکی فضای آموزشی را نیز در بر دارد و اگر چنین رابطه متقابلی وجود نداشته باشد باعث تضعیف فرایند یادگیری می شود .تحقیق حاضر با تکیه بر ذات جستجوگر و تجربه پذیر جهان کودک و به منظور پاسخگویی به تحولات گسترده نظام آموزشی، ضرورت بهره گیری از عامل انعطاف پذیری در محیط های یادگیری را مورد تاکید قرار داده است . هدف از این تحقیق طراحی فضای آموزشی است ، که قابلیت انعطاف با تغییرات نظام آموزشی کشور را داشته باشد . روش این تحقیق تحلیلی ، کاربردی ، ترکیبی و آینده نگر است ، که با استفاده از روش مصاحبه باز و ابزار پرسشنامه و نظرخواهی تصویری از کودکان که کمک های زیادی برای پی بردن به مشکلات کاربران می کند ، به تجزیه و تحلیل داده ها پرداخته ایم ، که به نتایج این داده ها در کل تحقیق می پردازیم .

یک اثر معماری از طرفی مربوط به گذشته واز طرفی مربوط به آینده آن است معماری در اکنونیت شکل می گیرد ، بین گذشته وآینده به معنای فرمی بینابین یا ترکیبی در حال تغییر در حال شدن وگذر از گذشته به آینده است . در این بین فضای مابین به عنوان واسط بین هم جواری ها قرار می گیرد و به مثابه ی عنصر جداکننده نیست بلکه امکان بالقوه ای است جهت رسیدن به انعطاف و در هم تنیدگی است از نیروهای ساطع شده از بستر و هم جواری های آن ونه به صورت تضاد و محل تقابل ، بلکه به صورت پیوستگی و تعامل فضای شهری عمل می کند . هدف اصلی طراحی مجموعه انعطاف و ارتباط بین عناصر هم جوار و درهم تنیده کردن بافت فضای شهری است . رها کردن اثر از فضای خشک و بالابردن هرچه بیشتر آگاهی مراجعین درباره اثر موجود . فضای بینابین نقش سازماندهی اجزا وعناصر را در هربنا و فضای شهری بر عهده داشته وظرفی برای عملکردهای مختلف محسوب می شود . لذات چنین فضاهایی به واسطه اهداف سازنده اش ماهیت دو وجهی یافته هم فرآیند و هم محصول فرآیند می شود فضای مابین هم زمان با فرآیند شکل دادن ،به درجه بندی و جهت گیری مفاهیم متمایز نیز کمک می نماید و از این طریق در نهایت کلی واحد ظهور می کند.