در این تحقیق پلیمر پلی (وینیل الکل) به دو روش مختلف و با استفاده از عامل شبکه ساز شیمیایی هگزامتیلن دی ایزوسیانات و عملیات فریز-تاو و اعمال هر دو این روشها شبکه شده و تبدیل به ژل گردید. سپس به منظور استریلیزاسیون نمونه ها از پرتو گاما با دوز 25kgy استفاده شد. هدف اصلی این پروژه دستیابی به یک هیدروژل استریل شده با خصوصیات مطلوب و متناسب با بافت منیسک انسان است. سپس تاثیر هر یک از سه فاکتور عامل شبکه کننده شیمیایی، عملیات فریز-تاو و تابش گاما بر خصوصیات شیمیایی، فیزیکی، مکانیکی و بیولوژیکی هیدروژل ها بررسی و نتایج حاصل شده گزارش شد. بررسی طیف ftir هیدروژل های شبکه شده با عامل شیمیایی نشان داد که پیوندهای یورتانی تشکیل شده و مقدار گروههای سمی ایزوسیانات به حداقل رسیده است. در اثر اعمال سیکل های فریز-تاو بلورینگی افزایش یافته است و تابش پرتو گاما نیز موجب افزایش بلورینگی پلیمر شده است. همچنین در طیف xrd مشاهده می شود که ایجاد ساختار شبکه ای و تابش پرتو گاما موجب افزایش بلورینگی پلیمر شده است که تاثیر عملیات فریز-تاو در افزایش بلورینگی بیش از سایرین است. افزایش غلظت عامل شبکه کننده موجب افزایش چگالی پیوندهای عرضی، سختی و کاهش خصوصیات کششی شده است و خصوصیات فشاری هیدروژل را در غلظت های پایین کاهش سپس افزایش داده است. افزایش تعداد سیکل های فریز-تاو نیز موجب افزایش چگالی پیوندهای عرضی و خصوصیات مکانیکی نمونه های تهیه شده گردیده است. تابش پرتو گاما نیز موجب افزایش چگای پیوندهای عرضی و خصوصیات فشاری و کششی و کاهش سختی نمونه ها شده است. مقدار عامل شیمیایی شبکه کننده باقی مانده با افزایش غلظت اولیه آن افزایش و با اعمال تابش گاما کاهش یافته است. هیچ یک از نمونه های تهیه شده سمیت سلولی از خود نشان نداده اند. در نهایت به هیدروژل هایی دست یافتیم که دارای خصوصیات شیمیایی، جذب آب، سختی و استحکام فشاری و خصوصیات بیولوژیکی مناسب بوده اما استحکام کششی کم تر از منیسک طبیعی دارند.