برای هماهنگی آسان تر رله های جریان زیاد در شبکه های بزرگ و بهم پیوسته لازم است تا رله هایی به عنوان نقاط شروع هماهنگی یا همان نقاط شکست تعیین شود، نقاطی که در آن حلقه های شبکه در دو جهت ساعتگرد و پادساعتگرد باز می شوند. در گذشته روشی مبتنی بر سیستم خبره، عواملی همچون محل منابع و یا سطوح اتصال را درقالب قوانین خبره درنظرگرفته و باتوجه به آن ها به تعیین نقاط شکست پرداخته است. اما تعیین کوچکترین مجموعه نقاط شکست شبکه نیز به لحاظ هماهنگی رله ها مهم می باشد و تلاش بر این است که کمترین بخش از شبکه جدا شود تا با تنظیم این رله ها (نقاط شکست)، هماهنگی بقیه رله ها از روی آن ها انجام شود. در این خصوص نیز تحقیقات بسیاری صورت گرفته که یکی از جدیدترین آن ها با استفاده از الگوریتم ژنتیک می باشد. در این پروژه این دو روش اخیر ادغام گشته تا کوچکترین مجموعه نقاط شکست شبکه با درنظرگرفتن قوانین خبره بدست آید. نکته دیگر این است که از بین مجموعه های متفاوت نقاط شکست، مجموعه ای انتخاب شود که به لحاظ هماهنگی نیز مناسب باشد. لذا در این پروژه درنظر است تا نقاط شکست تعیین شده به برنامه هماهنگی رله های جریان زیاد اعمال گردد، سپس خروجی های برنامه (زمان عملکرد رله های اصلی و پشتیبان) بررسی شود تا اگر به نتیجه مطلوب نرسید، نقاط شکست دیگری انتخاب شوند. بنابراین با فیدبکی که از خروجی های برنامه هماهنگی گرفته می شود، وزن قوانین خبره تغییر می کند تا به نتیجه مطلوب برسد. همچنین در این پروژه برای ارزیابی هماهنگی معیار جدیدی تعریف شده که میزان ناهماهنگی در عملکرد رله ها را نشان می دهد. تغییر وزن قوانین خبره تا زمانی که اندازه این معیار به حداقل ممکن همگرا شود، ادامه می یابد. درنهایت کوچکترین مجموعه نقاط شکستی بدست می آید که به کمترین ناهماهنگی در شبکه منجر شود.