هدف از این پژوهش تهیه یک جایگزین پوستی برای درمان زخمهای تمام ضخامت بود تا بتوان ازآن به وسیله بذرافشانی سلولهای کراتینوسیت و فیبروبلاست به عنوان پوست مصنوعی استفاده کرد. سیلیکون به عنوان ماده اولیه انتخاب گردید و با استفاده از لیزر پالسی co2، پلی اکریلیک اسید بر روی آن پیوند گردید. قبل و بعد از پیوند، به ترتیب کاهش وزن نمونه ها ناشی از تابش لیزر و افزایش وزن آنها ناشی از پلی اکریلیک اسید پیوندی، به ترتیب مشخص گردیدند. علاوه بر این سطح نمونه ها با اندازه گیری زاویه تماس قطره آب و برداشت آب توسط سطح ، طیف سنجی attenuated total reflectance-fourier transform infared (atr-ftir) و (sem) electron microscopy scanning بررسی شد. در این مرحله، اثرات هشت عامل نیز به شرح ذیل مورد بررسی قرار گرفت: 1- تعداد پالس لیزر 2- چگالی پالس لیزر 3- فرکانس پالس لیزر 4- فاصله زمانی میان تابش و پیوند 5- غلظت منومر: اکریلیک اسید 6- مدت زمان دمش (مدت زمان اکسیژن زدایی) 7- دمای پیوند 8- مدت زمان پیوند و پارامترهای بهترین نمونه ها به شرح ذیل انتخاب گردید. 1- تعداد پالس لیزر: 1 2ـ چگالی پالس لیزر 25/1 3- فاصله زمانی بین تابش و پیوند: در حد امکان کوتاه 4- غلظت منومر، 30% 5- مدت زمان اکسیژن زدایی (دمش): 20 دقیقه 6- دمای پیوند: 65 7- مدت زمان پیوند: 4 ساعت سپس کلاژن و کیتوسان با درصدهای مختلف بر روی نمونه های انتخابی تثبیت گردیده و خصوصیات نمونه ها با روشهای گفته شده در قبل بررسی گردیدند. بعد از آن سلولهای فیبروبلاست l929 بر روی نمونه ها کشت شدند تا چسبندگی، پهن شدگی و تکثیر سلولی مشخص گردد. آزمونهای in vitro نشان داد که چسبندگی و تکثیر قابل ملاحظه بر روی نمونه های مختلف همراه با تثبیت بیوپلیمرها به خصوص نمونه با تثبیت 25% کلاژن و 75% کیتوسان دیده می شود، در حالیکه سطح پلی اکریلیک اسید پیوندی بر سیلیکون چسبندگی وپهن شدگی و تکثیر کم و سطوح با تثبیت کلاژن بیشترین پهن شدگی سلولی را نشان دادند. علاوه بر این، نمونه های مختلف بر روی زخمهای تمام ضخامت 24 موش صحرایی پیوند شدند. مشاهدات ماکروسکوپی (عفونت، التهاب و تشکیل اسکار) و میکروسکوپی (بافت جوشگاهی، سلولهای فیبروبلاست، میزان بافت همبندی، رگزایی، سلولهای التهابی و کراتین) ارزیابی گردیدند. نتایج ، ترمیم پوستی سریع و کامل را به وسیله نمونه های با تثبیت بیوپلیمرها بر پلی اکریلیک اسید پیوندی بر سیلیکون به خصوص نمونه حاوی 25% کلاژن و 75% کیتوسان به درجات مختلف نشان داده، در حالیکه سطوح سیلیکونی و پلی اکریلیک اسید پیوندی بر سیلیکون ترمیم را به تأخیر انداختند. بر این اساس ما می توانیم آسیبهای پوستی تمام ضخامت با خصوصیات مختلف را توسط تثبیت بیوپلیمرها با درصدهای مختلف درمان نماییم.

پوست یک ازگان حیاتی است، بدین معنی که از دست دادن بخش قابل توجهی از سطح پوست منجر به خطر افتادن زندگی فرد می گردد. صرف نظر از این موضوع که چه مدت زمانی است که جراحت بصورت درمان نشده باقی مانده است، آسیب ایجاد شده از دو جنبه حیاتی بیمار تهدید آمیز است: پوست سدی در مقابل از دست دادن آب و الکترولیت بدن، و نیز آن سدی در مقابل میکروارگانیسم های هوازی می باشد اگر زخم ها مرطوب نگاه داشته شوند و نیز از ابزارهایی مانند باندها استفاده شود، ممکن است فرآیند ترمیم تسریع شود. برای درمان زخم های عمیق تر استفاده از زخم پوش هایی مانند پوست مصنوعی که با سلول کشت داده شده است، ضروری خواهد بود. از آنجاییکه در اغلب زخم پوش ها از یک لایه سیلیکونی استفاده شده است، خواص مکانیکی سیلیکون با خواص مکانیکی پوست منطبق است و سیلیکون قابلیت انعطاف پذیری و تغییر شکل به حالت انواع زخم ها را دارد و نیز انتقال گازهایی مانند o2 از طریق سیلیکون صورت می پذیرد؛ در این پروژه به استفاده از سیلیکون روی آورده شده است. از آنجاییکه الگوهای بوجود آمده بر روی مواد بر رشد و چسبندگی سلولی بسیار اثرگذار می باشند. در این پژوهش برآن شدیم که پلیمر سیلیکون را برای ایجاد یک جایگزین پوستی توسط لیزر اصلاح سطح و الگونگاری کنیم. در جهت تحقق این هدف، از روش های آزمون متنوعی یاری گرفته شده است که این روش ها عبارتند از بررسی میزان کندگی پلیمر و اندازه گیری آستانه چگالی انرژی، بررسی تغییرات شیمیایی توسط طیف ftir، بررسی تغییرات کشش سطحی نمونه های تابش دیده و ازمون کشت سلولی به منظور بررسی زیست سازگاری پلیمرهای اصلاح شده.