خاقانی شروانی یکی از بزرگترین قصیده سرایان پهنه ی ادب فارسی است، که به علت دشواری اشعارش چنان که شایسته ی مقام اوست، نزد همگان شناخته شده نیست. وی به دلیل داشتن اطّلاعات و آگاهی بر علوم مختلف و وارد کردن آنها در شعر و همچنین به خاطر قدرت خارق العاده ای که در به کارگیری مضامین و خلق ترکیبات بکر و دشوار داشت موجب پیدایش سبک خاصّی در شعر و ادب فارسی گردید. به کارگیری ترکیبات بدیع و پیچیده و کنایات غریب و همچنین به کارگیری علوم مختلف و اصطلاحات آنها موجب دشواری و پیچیدگی هایی در اشعارش شده است که نیازمند شرح و توضیح می باشد. در این پایان نامه هفت قصیده شرح نشده ی خاقانی به شیوه ی توصیفی- تحلیلی شرح شده است. هدف از این پژوهش آسان نمودن درک مفاهیم هفت قصیده ی خاقانی و گره گشایی از دشواری های آن است. یافته های این پژوهش در چهار فصل تنظیم شده است: در نخستین فصل کلیات تحقیق یعنی اهداف، اهمیت، پیشینه، روش و سوالات تحقیق آمده است. بررسی احوال و آثار خاقانی در فصل دوم صورت گرفته و در سومین فصل که مهم ترین بخش پژوهش پیش رو است، هفت قصیده ی برگزیده از میان قصاید خاقانی شرح شده است. فصل پایانی نیز نتیجه ی تحقیق، بحث و بررسی های انجام شده را در بردارد. از جمله نتایج حاصل از این پژوهش، پی بردن به پیچیدگی و صور خیال شعر خاقانی از جمله استعاره و کشف و گره گشایی از مضامین دشوار مخصوص به سبک خاقانی است.