عملکرد مجرای صفراوی مشترک، انتقال صفرا از کبد و کیسه ی صفرا به روده ی اثنی عشر می باشد. این مجرا در اثر سنگ، تومور، آسیب و التهاب مسدود می شود. مجرای صفرا به عنوان یک کانال برای عبور جریان صفرا، به طور ذاتی قابلیت التیام ضعیفی دارد. احیای مجاری صفراوی خارج کبدی، اغلب بر روی بیمارانی که از صدمات و نواقص مجرای صفرا رنج می برند، انجام می شود و این احیا یکی از معمول-ترین چالش ها جهت درمان این نواقص برای جراحان کبد می باشد. تا کنون هیچ جانشین مطلوبی برای جایگزینی کامل مجاری صفراوی خارج کبدی ایجاد نشده است. این امکان وجود دارد که تولید مجرای صفراوی مصنوعی قادر به ارتقاء درمان بیماری های مجرای صفراوی باشد.. در این پژوهش جهت تولید پروتز های مجاری صفراوی مشترک، تشکیل شده از الاستومر مصنوعی پایدار پلی یورتان، تکنیک الکتروریسی بر روی میله ریسندگی با حرکت چرخشی استفاده شد و اثر عوامل ریسندگی شامل سرعت چرخشی، ولتاژ و نرخ تغذیه بر روی مورفولوژی نانوالیاف و خواص مکانیکی پروتز های تولید شده شامل انطباق پذیری و استحکام کششی مورد بررسی قرار گرفت. جهت بررسی اثر عوامل ذکر شده روش تاگوچی استفاده شد و با استفاده از این روش شرایط بهینه برای هر ویژگی مشخص شد. همچنین با استفاده از شبکه عصبی و الگوریتم ژنتیک، شرایط بهینه الکتروریسی جهت تولید پروتز بهینه که نزدیک ترین رفتار را از نظر تغییرات قطری به مجرای طبیعی داشته باشد، مشخص شد. نتایج نشان داد که پروتز بهینه تولید شده ، انطباق پذیری شبیه به مجرای صفرای طبیعی دارد. بنابراین پروتز مصنوعی بهینه می تواند جهت استفاده به عنوان بافت مجاری صفراوی به کار گرفته شود.