هدف این پایان نامه، آشنایی با مبانی و گرایش های عبدالحجّت بلاغی در حجّه التفاسیر است. وی در زمینه ی مبانی از مبنای قرآن به قرآن و مبنای سنت، و نیز از موضوعات مربوط به گرایش های اصولی- فقهی، کلامی، فلسفی، عرفانی، ادبی، علمی- تجربی و تاریخی استفاده کرده است. عملکرد تفسیری وی نمایانگر غلبه ی استفاده از مبنای سنّت در تفسیر آیات می باشد. در بررسی سند حدیث از رجال کمک گرفته است. این مفسر روایاتی را از راویان شیعی نقل کرده و در بررسی متن حدیث نیز ضمن ترجمه روایات، از ذکر نکات فقه الحدیثی غافل نبوده است. در عرضه دو روایت متفاوت و متعارض، گاه یکی را مردود شمرده و در برخی موارد تعارض بین روایات را حل نکرده است. همچنین روایاتی را از منابع حدیثی دست دوم نقل کرده، از میان تفاسیر هم، بیشتر از تفاسیر روایی شیعی و به ویژه از تفسیر صافی که در به کارگیری آن تسلطی ویژه دارد، بهره برده است. اما در میان گرایش ها، گرایش کلامی غلبه دارد. وی در بخش های مختلف، از جمله: رابطه صراط مستقیم با اسلام، افکندن ابراهیم ? در آتش، پیامبر ? و مسحور شدن، عذابها و ثوابهای الهی، آیات راجع به ولایت و مهدویت، احباط و تکفیر و ... نظر مفسرین را نقد کرده است.