مسائل مکان یابی نقاط محوری عموماً در شبکه های حمل ونقلی و ارتباطات راه دور مطرح می شوند. نقطه محوری نقش یک نقطه انتقال را ایفا می کند که در آن ترافیک وارده از چندین مبدا باهم جمع شده و به سمت نقطه محوری دیگر فرستاده می شود و یا این ترافیک به چندین شریان تقسیم شده که به سمت سایر مقاصد هدایت می شوند. مساله مکان یابی نقاط محوری مرتبط با مکان یابی تسهیلات نقاط محوری و تخصیص نقاط تقاضا به نقاط محوری برای مسیریابی ترافیک بین جفت نقاط مبدا و مقصد است. در این پایان نامه محدودیت ظرفیت روی نقاط محوری و اتصالات بین آن ها درنظر گرفته شده است که این ظرفیت ها چند سطحی هستند یعنی می توان از بین مجموعه ای از چندین ظرفیت یک ظرفیت برای آن ها در نظر گرفت. در دنیای واقعی هزینه ایجاد نقاط محوری و هزینه استفاده از اتصالات در تصمیم گیری ها موثر می باشند. هرچه از ظرفیت بیشتری استفاده شود هزینه استفاده از نقاط محوری و اتصالات نیز بیشتر خواهد بود. در این پایان نامه مدلی برای این مساله ارائه گردیده و نتایج عددی آن در مقایسه با ظرفیت تک سطحی مقایسه شده است که بیانگر برتری مدل پیشنهادی است. مدل برای مسائل بزرگ با استفاده از الگوریتم های ژنتیک و جست وجوی ممنوع حل و نتایج آن ارائه شده است. در انتها برای نزدیک تر شدن به دنیای واقعی، مدل دیگری ارائه شده است که تابع هدف اول آن کم کردن هزینه ها و تابع هدف دوم برای بالانس جریان گذرنده از نقاط محوری است. نتایج به دست آمده از مدل دوم به گونه ای آورده شده که به تصمیم گیرنده در انتخاب خود کمک می کند.