انسان برای پیروزی بر دوگانگی وجودیش باید رنج هایی را به گردن بگیرد. او تا به درکی صادقانه از خود نرسیده باشد رهایی را فراچنگ نمی آورد. دگرگونی که حاصل بازشناسی است تنها از راه سفری سمبلیک ممکن می شود. سفر همیشه رفتن از حجاب دانسته ها به فراسوی ناشناخته ها و فائق آمدن بر محدودیّت های شخصی است. انسان از راه بیداری در ذهن و روان سفری را آغاز می کند و امدادرسانان غیبی در این راه یاریگر اویند. خاصیّت جادوگونه و معجزه آسای مددرسانانی که در مصیبت بارترین لحظه ها به یاری قهرمان می آیند استعاره ای از وضعیّت امیدوارکننده ای هستند که این نکته را به یاد فرد می آورند که می تواند رابطه ای معنادار با زندگی برقرار کرده اطمینان کند که نیروهای مابعدالطبیعه حافظ اویند. آدمی برای هماهنگی با ظرف بیکران هستی باید آزمون هایی را پشت سر بگذارد. این آزمون ها فرد را یاری می رسانند تا از شرّ «درخودماندگی» خلاصی یابد و در عین تجربه ی خویشتن به درک روشنی از دنیای بیرون برسد. انسان با تقلید از نمونه های ازلی زمان را برمی اندازد و از طریق تکرار و تکریم به جاودانگی می رسد. چون به منبع لایزال ایزدی پیوسته و کسوت انسان-خدایی پوشیده است؛ در هیئت پیام آور به میان دیگران برگشته و جهان را جانی دوباره می بخشد. در این پایان نامه به مقایسه ی الگویی که بر طبق آن انسان در دنیای حماسه و وادی عرفان برای رسیدن به جاودانگی از طریق سفر کردن طی می کند، پرداخته شده و تحت سه مرحله ی «بیداری و دعوت به آغاز سفر»،«جاده ی آزمون و آیین گذر» و «تشرّف یافتن و به کمال رسیدن» عنوان گردیده است.