هدف از اجرای این پژوهش، مقایسه ای میان دو شیوه درمانی "برنامه یادگیری حسی" و "یکپارچگی حسی" بر کاهش نشانگان کودکان مبتلا به درخودماندگی است. برای اجرای این پژوهش ، 30 کودک 6 الی 10 ساله بصورت تصادفی از بین مراجعین یک کلینیک توانبخشی انتخاب شده و به 3 گروه 10 نفره تقسیم شدند. آزمودنی های گروه اول، بصورت انفرادی و جداگانه در طی 30 روز متوالی، در دو نوبت صبح و عصر و هر نوبت به مدت 30 دقیقه تحت درمان "برنامه یادگیری حسی" قرار گرفتند. آزمودنی های گروه دوم در طی 30 روز متوالی، از درمان "یکپارچگی حسی" بهره گرفتند و اعضای گروه سوم به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شده و تحت هیچ درمانی قرار نگرفتند. "مصاحبه تشخیصی درخودماندگی- تجدید نظر شده" به عنوان پیش آزمون و پس آزمون مورد استفاده قرار گرفت. نتایج حاصل با استفاده از تحلیل واریانس چند متغییره مورد بررسی قرار گرفتند. نتیجه گیری: درمان "یکپارچگی حسی"، در کاهش نشانگان اختلالات ارتباط کلامی و غیرکلامی موثرتر بوده اما از اجرای شیوه درمانی "برنامه یادگیری حسی" در کاهش نشانگان اختلالات ارتباط اجتماعی و رفتارهای تکراری نتایج بهتری حاصل گردید.