هدف کلی پژوهش بررسی رابطه بین نوع ساختار سازمانی و کیفیت آموزش با دستاوردهای دانشجویان از تحصیل بود. جامعه آماری شامل کلیه اساتید و دانشجویان سال آخر دوره های کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری حرفه ای دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال تحصیلی 91-1390 بود که به روش تصادفی خوشه ای ساده تعداد 105 نفر استاد و 177 نفر دانشجو انتخاب گردید. ابزار پژوهش شامل سه پرسشنامه نوع ساختار سازمانی (ترک زاده و محترم، 1390)، کیفیت آموزش (مارش، 2002) و دستاوردهای دانشجویان از تحصیل (تام، 2004) بود. یافته های پژوهش نشان داد که از دیدگاه اساتید نوع ساختار سازمانی غالب در دانشگاه، بازدارنده است و ادراک دانشجویان از کیفیت آموزش از سطح کیفیت مطلوب (q3) کمتر و برابر با سطح کیفیت قابل قبول (q2) می باشد. همچنین دستاوردهای دانشجویان از تحصیل نیز از سطح کفایت مطلوب (q3) به طور معناداری پایین تر هستند؛ البته مجموع دستاوردهای دانشجویان و بعد فردی، در سطح قابل قبول ارزیابی شده اما بعد حرفه ای از سطح قابل قبول (q2) بالا تر ارزیابی گردیده اما معنادار نمی باشد. همچنین بعد آموزشی از سطح قابل قبول (q2) پایین تر ارزیابی گردیده اما معنادار نمی باشد و بعد عقلانی نیز از سطح قابل قبول (q2) به طور معناداری پایین تر ارزیابی گردیده است. در این پژوهش این نتیجه حاصل گشت که ساختار سازمانی بازدارنده پیش بینی کننده منفی و معنادار دستاوردهای دانشجویان است؛ اما ساختار تواناساز دستاوردهای دانشجویان را پیش بینی نمی کند. همچنین متغیر ادراک دانشجویان از کیفیت آموزش پیش بینی کننده مثبت و معنادار دستاوردهای دانشجویان می باشد. به علاوه مشخص شد که کیفیت آموزش در رابطه همزمانی با ساختار سازمانی، افزایش توان پیش بینی کنندگی معنادار را برای دستاوردهای دانشجویان از تحصیل بدنبال دارد.