هدف از مطالعه حاضر بهینه سازی حجم تمرین مقامتی جهت بهبود استقامت عضلانی به کمک شبکه های عصبی مصنوعی بود. برای این منظور ترکیب متنوعی از ست ها و تکرار ها در نظر گرفته شد. از بین دانشجویان دختر که در حال گذراندن واحد تربیت بدنی عمومی بودند، تعداد 99 دانشجو (سن40/1±43/20 سال، قد 63/5±53/161سانتی متر، و وزن 82/10±85/56 کیلوگرم) به صورت نمونه در دسترس انتخاب شده و به روش تصادفی به هشت گروه تمرینی ( 10×1 تکرار بیشینه، 15×1 تکرار بیشینه، 25×1 تکرار بیشینه، 10×2 تکرار-بیشینه، 15×2 تکرار بیشینه، 20×2 تکرار بیشینه، 15×3 تکرار بیشینه و 25×3 تکرار بیشینه) تقسم شدند. چهار گروه دیگر از ست ها و تکرار های در نظر گرفته شده (20×1 تکرار بیشینه، 25×2 تکرار بیشینه، 10×3 تکرار-بیشینه و 20×3 تکرار بیشینه) به کمک شبکه های عصبی مصنوعی پیش بینی شدند. آزمودنی ها در هر گروه تمرینی شش هفته، دو جلسه در هفته 4 حرکت تمرینی با دستگاه را انجام دادند. قبل از شروع و پس از پایان دوره تمرینی، استقامت عضلانی آزمودنی ها در حرکات باز کردن زانو و پایین کشیدن جانبی، وزن بدون چربی، درصد چربی و حداکثر اکسیژن مصرفی آزمودنی ها با استفاده از تست پله "کچ- مک آردل" اندازه گیری شد. داده های حاصل از گروه های تجربی به شبکه عصبی مصنوعی طراحی شده، به صورت ورودی اعمال شد. نتیجه اینکه حجم تمرینی 3 ست با 25 تکرار برای افزایش استقامت عضلانی بالاتنه و کاهش درصد چربی بدن، حجم 3 ست با 15 تکرار برای استقامت عضلانی پایین تنه و حداکثر اکسیژن مصرفی، حجم تمرینی 2 ست با 10 تکرار برای افزایش توده بدون چربی و کاهش میزان خستگی بهترین عملکرد را نشان دادند. با توجه به یافته های تحقیق حاضر می توان گفت، برنامه تمرینی حجم بالا برای بهبود استقامت عضلانی بالاتنه و کاهش درصد چربی بدن، حجم متوسط برای بهبود استقامت عضلانی پایین تنه و بهبود حداکثر اکسیژن مصرفی و حجم پایین را برای افزایش توده بدون چربی و کاهش خستگی توصیه نمود.