در این پروژه به منظور ساخت کامپوزیت مورد نظر از پودر آلومینیوم خالص ( purity 99%، mesh 325) و نانولوله های کربنی چند دیواره (purity 90%، ) به منظور ترکیب آلومینیوم زمینه با نانولوله های کربنی تقویت کننده روش معمول آسیاکاری مکانیکی بکار گرفته شده است. به منظور مطالعه تأثیر آسیاکاری بر مورفولوژی پودر آلومینیوم، زمان های 2، 4، 10، 15 ساعت به عنوان مدت زمان های آسیاکاری انتخاب شده است. ماهیت آسیاکاری، جوش سرد ذرات آلومینیوم هنگام آسیاکاری با انرژی بالا را موجب می شود. برای جلوگیری از جوش سرد ذرات از عامل کنترل کننده فرآیند(pca) استفاده می شود. در این کار اسید استئاریک به عنوان عامل کنترل کننده فرآیند در نظر گرفته شده است. نتایج sem افزودن 3% وزنی اسید استئاریک بعد از آزمایش های مختلف و h 4 آسیا به عنوان مقدار بهینه پیشنهاد می کند.دمشاهده شد که h 2 آسیا به درشت شدن ذرات و ورقه ورقه شدن پودر می انجامد. و h 4 آسیاکاری به ریز تر شدن ذرات منتهی می شود اما ساختار ورقه ای ثابت می ماند. این مسأله در h 10 و h 15 آسیا کاری شکل دیگری به خود می گیرد. به این صورت که با افزایش زمان آسیا تا h 10 اندازه ذرات به مراتب ریزتر و ساختار شکل ذرات از ورقه ورقه بودن به سمت کروی شدن(solid) میل می کند. اما به دلیل صدمه دیدن زیاد نانولوله ها در زمان های آسیاکاری بالا و محدودیت های موجود زمان h 4 در این پروژه به عنوان زمان آسیاکاری انتخاب شده است. مقدار 1% و 5% وزنی نانولوله های کربنی به عنوان تقویت کننده کامپوزیت استفاده شده است. اکسترژن مستقیم با نسبت 16 به 1 برای تولید قطعه استفاده شده است. قطعه های تولیدی برای آزمون کشش و سختی سنجی brinell ماشین کاری و پرداخت می شوند. نتایج سختی brinell به ترتیب برای al pure، al 4 h ball milled، al+1%cnts و al+5%cnts 37/9، 79/9، 112/4 و 139/8 گزارش شده است. همچنین نمودار تنش-کرنش برای al pure و al+1% cnts به ترتیب در شکل های 6-41 و 6-42 نشان داده است. تنش تسلیم با افزودن مقدار کمی cnts بهبودی چشو گیری پیدا کرده است.

کمبود آهن به صورت یک مشکل رایج، اغلب در خاک های آهکی دیده می شود. بنابراین کاربرد کود مناسب یا تغییر شرایط خاک برای رفع کمبود این عنصر، ضروری است. در این پژوهش، کارآیی دورریزهای آهن هضم شده با اسید به عنوان کود آهن در شرایط گلخانه، در دانشکده ی کشاورزی دانشگاه ولی عصر (عج) رفسنجان در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار بر روی گیاه ذرت و در یک خاک آهکی با بافت لوم شنی بررسی شد. برداشت بوته ها در دو زمان (هشت هفته و ده هفته پس از کاشت) انجام و شاخص ها و پارامترها در هر مرحله به طور جداگانه تجزیه آماری و تفسیر شدند. تیمارها شامل سه سطح آهن (5، 10 و 15 میلی گرم آهن بر کیلوگرم خاک) از منبع تراشه های آهن هضم شده در اسید، سایر دوریزهای آهن هضم شده در اسید و سکوسترین به گلدان ها اضافه شد. تجزیه واریانس داده ها، اثر معنی دار تیمارهای مختلف آهن بر تعداد برگ، سطح برگ، وزن خشک ساقه، برگ و اندام هوایی، میزان شاخص کلروفیل، مقدار کلروفیل a و کاروتنوئید در هشت هفته پس از کاشت و هم چنین تعداد برگ، وزن خشک ساقه، برگ، اندام هوایی و ریشه، کلروفیل کل و شاخص کلروفیل، در ده هفته پس از کاشت را نشان داد. در حالی که کاربرد تیمارهای فوق بر ارتفاع و قطر ساقه تأثیر معنی داری نداشت. هم چنین بیشتر پارامترهای رویشی با افزایش سطح آهن مصرف شده، افزایش معنی دار نشان دادند. نتایج به دست آمده نشان دادند که جذب آهن از منبع تراشه و سایر دورریزهای آهن هضم شده در اسید، مشابه تیمارهای سکوسترین بود. در بیشتر پارامترها، تیمار تراشه ی آهن هضم شده با اسید، مانند سکوسترین عمل کرد و حتی در برخی موارد، مانند غلظت آهن و وزن خشک ساقه در برداشت دوم، کارایی تراشه ی آهن هضم شده، بیشتر از سکوسترین بود. اما در مواردی از جمله غلظت آهن برگ در برداشت اول، مقدار شاخص در تیمار سایر دورریزهای آهن به طور معنی داری کمتر از دو منبع کودی دیگر بود که نشان دهنده ی کارایی بیشتر تراشه های آهن هضم شده در اسید نسبت به سایر دورریزهای آهن می باشد. کاربرد سطوح مختلف آهن موجب ایجاد اختلاف معنی دار در برخی از پارامترها از جمله غلظت آهن و روی برگ و ساقه و غلظت مس و فسفر برگ در هشت هفته و غلظت آهن برگ پیر، برگ جوان، برگ کل و ریشه، غلظت مس برگ پیر، ساقه و برگ کل، منگنز ساقه، فسفر برگ جوان و برگ پیر و غلظت منیزیم برگ جوان، در ده هفته پس از کاشت شد. هم چنین در دو زمان برداشت، کاربرد سطوح مختلف آهن موجب ایجاد اختلاف معنی دار در میزان جذب عناصر آهن، مس، منگنز و منیزیم شد در حالی که بر جذب روی و فسفر در هر دو برداشت فاقد تأثیر معنی دار بود. در بررسی همبستگی غلظت آهن برگ و پارامترهای رویشی گیاه، مقدار آهن برگ با کلروفیل a،b ، کل، تعداد برگ، سطح برگ و وزن خشک ساقه، برگ و اندام هوایی گیاه ذرت هشت هفته پس از کاشت همبستگی معنی دار و مثبت نشان داد و در پایان دوره ی کاشت ده هفته ای نیز بین پارامتر غلظت آهن برگ و کلروفیل b، کلروفیل کل، شاخص کلروفیل، تعداد برگ، سطح برگ و وزن خشک ساقه و اندام هوایی گیاه، همبستگی مثبت و معنی دار دیده شد.