استافیلوکوکوس آرئوس و استافیلوکوکوس سودواینترمدیوس، استافیلوکوکوس های کوآگولاز مثبتی هستند که بیماری های مختلفی را در انسان و حیوانات سبب می شوند. بروز مقاومت های آنتی بیوتیکی به خصوص در سویه های مقاوم به متی سیلین این باکتری ها احتمال شکست درمان را افزایش داده و همچنین به عنوان تهدیدی برای سلامت جامعه انسانی محسوب می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی شیوع استافیلوکوکوس های کوآگولاز مثبت مقاوم به متی سیلین در سگ های ارجاعی به بیمارستان دامپزشکی اهواز و تعیین الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی آنها بود. از تعداد 143 سگ نمونه گیری شده(76 سگ ماده و 67 سگ نر)، تعداد 122(31/85%) حامل باکتری استافیلوکوکوس بودند. از این تعداد، 67 جدایه (91/54%) استافیلوکوکوس کوآگولاز مثبت جدا گردید که 13 جدایه (40/19%) استافیلوکوکوس آرئوس و 54 جدایه (59/80%) استافیلوکوکوس سودواینترمدیوس تشخیص داده شدند. آزمون مربع کای نشان داد که ارتباط معنی داری بین سن و جنسیت سگ ها با شیوع باکتری های استافیلوکوکوس کوآگولاز مثبت وجود ندارد (05/0 p>). نتایج آزمون pcr مربوط به بررسی حضور ژن meca، نشان داد که از تعداد 67 جدایه استافیلوکوکوس کوآگولاز مثبت، تعداد 28 (79/41%) جدایه واجد ژن (meca) بودند . نتایج سنجش حساسیت آنتی بیوتیک استافیلوکوکوس های کوآگولاز مثبت نشان داد که بیشترین مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک آمپی سیلین (56/86 %) بود و بعد از آن به ترتیب بیشترین مقاومت نسبت به پنی سیلین (23/52%)، تتراسایکلین و اگزاسیلین (86/26%)، کلوگزاسیلین (91/17%)، آزیترومایسین، اریترومایسین، جنتامایسین و سفتازیدیم (94/11 %)، سولفامتوکسازول (46/7 %)، سفتی زوکسیم (97/5 %)، مروپنم، نورفلوکساسین و متی سیلین (47/4 %) و کلرامفنیکل (98/2 %) بوده است. هیچ کدام از سویه ها نسبت به نیتروفورانتوئین، ریفامپین و ونکومایسین مقاومت نداشتند. 15جدایه (38/22%) مقاومت همزمان به حداقل 3 گروه آنتی بیوتیکی مختلف را داشتند. آزمون دقیق فیشر نشان داده است که ارتباطی بین سن، جنس، مصرف آنتی بیوتیک و سابقه جراحی در سگ های مورد مطالعه و حساسیت یا مقاومت آنتی بیوتیکی وجود ندارد(05/0 p>). در میان جدایه های واجد ژن مقاومت به متی سیلین (meca)، بیشترین میزان مقاومت نسبت به آنتی-بیوتیک آمپی سیلین (85/92%) بود و بعد از آن بیشترین مقاومت به ترتیب نسبت به پنی سیلین (14/57%)، کلوگزاسیلین (58/42%)، اگزاسیلین (71/35 %)، تتراسایکلین (14/32%)، سفتازیدیم (25%)، اریترومایسین و آزیترومایسین (42/21%)، جنتامایسین و سفتی زوکسیم (28/14 %)، متی سیلین، نورفلوکساسین، مروپنم و کوتریموکسازول (71/10%) بود. هیچ مقاومتی نسبت به ونکومایسین، کلرامفنیکل، ریفامپین و نیتروفورانتوئین در این جدایه ها مشاهده نشد. درمیان جدایه های فاقد ژن مقاومت به متی سیلین(meca)، بیشترین میزان مقاومت مربوط به آمپی سیلین (61/84%) بود و بعد از آن به ترتیب پنی سیلین (71/48%)، تتراسایکلین (07/23%)، اگزاسیلین (51/20%)، جنتامایسین (69/7%)، کلرامفنیکل، اریترومایسین، آزیترومایسین، کوتریموکسازول (12/5%) و سفتازیدیم (54/2%) قرار داشتند. هیچ گونه مقاومتی در جدایه های فاقد ژن مقاومت به متی سیلین(meca) نسبت به کلوگزاسیلین، مروپنم، ونکومایسین، سفتی زوکسیم، ریفامپین، متی سیلین و نیتروفورانتوئین مشاهده نگردید. آزمون دقیق فیشر نشان داد که ارتباط معنی داری بین حضور ژن meca و مقاومت به متی سیلین وجود ندارد(68% p=). بررسی اپیدمیولوژی و کلونیزاسیون استافیلوکوک های مقاوم به متی سیلین به منظور درک ظهور آشکار این سویه ها و توسعه استراتژی های کنترل مناسب این باکتری ها و تعیین الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی آنها برای درمان موفقیت آمیز و جلوگیری از گسترش سویه های مقاوم به آنتی بیوتیک ضروری می باشد.