شهادت شهود به عنوان یکی از ادله اثبات دعوی همواره در تمامی ادوار و همچنین در همه سیستم های حقوقی مورد استفاده طرفین دعوی جهت اثبات ادعاهای آنان بوده است لیکن حدود استفاده و درجه اعتبار آن از سرزمینی به سرزمین دیگر واز فرهنگی به فرهنگ دیگر متفاوت بوده است. تکلیف اخلاقی و اجتماعی آحاد افراد جامعه در مقابل دستگاه عدالت ایجاب می نماید که افراد در مواقع مختلفی اقدام به اداء شهادت نموده و در صورت استدعای طرفین دعوی و نیاز دستگاه قضایی در مراجع قضایی قانونی حضور یافته و فرشته عدالت را در جهت آشکار نمودن چهره حق یاری و مساعدت نماید. با بررسی موضوع شهادت شهود در بین نظامهای حقوقی مختلف در دنیا، برخورد اسلام و به تبع آن فقه امامیه با این مساله بسیار منطقی و عقلانی است. هدف این پژوهش بررسی تطبیقی مساله شرایط شهود در فقه مذاهب اسلامی و قوانین ایران می باشد که به روش توصیفی-تحلیلی انجام شده و به این نتیجه رسیده ایم که مساله شرایط شهود در دین مبین اسلام از جایگاه ویژه ای بر خوردار بوده و میان شرایط شهود در فقه و حقوق رابطه ای مستقیم وجود دارد. همچنین فقه امامیه و به تبع آن قوانین ایران، دربین قوانین بلاد دیگر و فرق دیگر اسلامی کاملترین و جامعترین نظریات و فتاوی و قوانین را در باب شهادت شهود دارا هستند. چرا که معتقدیم کاملترین دین، دین اسلام بوده و در بین مذاهب، نیز مذهب تشیع که در راس آن مولی علی (ع) می باشد نظریات کاملی در شان و منزلت موجودی به نام انسان که بنا بفرموده حق تعالی اشرف مخلوقات است، ارایه داده است.