هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر اندازه دولت روی رشد اقتصادی با استفاده از داده های سری زمانی در ایران از سال 1358 تا 1387 است. مدل انتخابی ما، یک مدل ساده رشد مطابق با مدل دار (2002) می باشد. روش مورد استفاده جهت تخمین مدل الگوی خود بازگشت برداری می باشد. نتایج مدل برآوردی حاکی از این است که متغیرهای نرخ رشد سرمایه، نرخ رشد نیروی کار و نرخ رشد صادرات دارای تاثیر مثبت بر رشد تولید ناخالص داخلی می باشند. و متغیر نسبت مخارج دولت به تواید ناخالص داخلی رابطه منفی با رشد اقتصادی دارد. به نظر می رسد که دولت باید بیشترین سرمایه گذاری را روی سرمایه انسانی داشته باشد و در تقویت بیشتر بخش خصوصی، با کاهش سرمایه گذاری خود و دادن فضای بیشتر و مطمئن تر برای بخش خصوصی از طریق اجرای دقیق اصل 44 قانون اساسی بکوشد. دولت باید از مصرف گرایی فاصله بگیرد و مخارج مصرفی خود را به حداقل برساند.