یکی از ادوار مهم و بحث برانگیز تاریخ اسلام ، مقطع زمانی مقارن با زمامداری دودمان عباسی بر سریر خلافت اسلامی است و در این میان، سال های 132 تا 232 هجری قمری که مصادف با دوره اول حاکمیت عباسیان است، از اهمیت مضاعفی برخوردار است. در این دوره، که عصر عصر طلایی تمدن و فرهنگ اسلامی به شمار می رود، طرفداران آل علی(ع) و منجمله ایرانیان نقش و جایگاه مهمی در تحولات سیاسی و اجتماعی داشتند. شماری از ایرانی ها که آرزوی استقلال و برپائی حکومت آرمانی را در سر داشتند، دست به شورش زدند و جنبش هایی را پدید آوردند که دستگاه خلافت را با چالشهای جدی روبرو ساخت. از آن سو ، علویان هم که مشتاق تاسیس نظام ایده آل خود بر مبنای جهانبینی تشیع بودند ، قیام مسلحانه را تنها راه رهائی از سلطه خلفای بغداد دانستند و در دوره اول عباسی، قیام های متعددی را به راه انداختند و مشروعیت سیاسی خلیفگان بنی عباس را به چالش کشیدند. گرچه قیام علویان در خراسان، حجاز، عراق و..، به دلیل علاقه مردم و خاصه ایرانیان، و نیز ستمگری عمال عباسی، با استقبال عمومی مواجه شد؛ اما غالباً با شکست روبرو شد و نتوانست عباسیان را ساقط کند یا کیش شیعه را رسمیت تمام بخشد. این پژوهش بر آن است تا بر پایه شیوه رائج در تحقیقات نظری و به کمک مطالعات کتابخانه ائی، داده های استخراج شده از متون و اسناد تاریخی را سنجش و غربالگری نماید و به کمک روش های استدلالی و تحلیلی ، گزیده یافته های معتبر و موثق را در قالب تدیون یک پایان نامه تحصیلی در دسترس جامعه علمی قرار دهد. نتیجه حاصل از پژوهش بر این نکته تاکید دارد که عوامل سیاسی و اجتماعی نظیر: سرکوب شدید عباسیان، مدیریت ناکارآمد قیام ، فقدان تشکیلات منظم و نیز عوامل موثر موقعیتی و اقتصادی دیگر مانند : زمان و مکان نامناسب بروز قیام ها ، نداشتن تدبیر جنگی و مشکلات هزینه ائی و..در شکست و ناتوانی قیامهای علویان در این مقطع نقش اساسی داشته است. لذا در بررسی قیامهای آل علی در دوره اول عباسی ، باید نقاط ضعف معارضان و جنبه های اقتدار و توانمندی دولت بنی العباس ملاحظه و تحلیل گردد. کلید واژگان : علویان ، عباسیان ، جنبش ها ، آسیب شناسی، سده های دوم و سوم ه.ق