امروزه هر زنجیره تامین نیازمند یک استراتژی خاصی است، که مناسب با نوع محصول، میزان تقاضا و شرایط حاکم بر آن باشد. از این رو، این پروژه با هدف ارزیابی مقایسه ای استراتژی های تامین در زنجیره تامین شرکت تولیدکننده قطعات خودرو انجام شده است. مقایسه استراتژی ها بر مبنای دو هدف بهبود عملکرد از طریق همکاری، و کاهش هزینه ها با ایجاد تناسب میان عرضه و تقاضا صورت گرفته است. مهم ترین استراتژی های ایجاد همکاری در زنجیره تامین که منجر به بهبود عملکرد می شوند، استراتژی های مدیریت موجودی توسط فروشنده(vmi)، و برنامه ریزی، پیش بینی و بازپرسازی جمعی (cpfr) هستند. این دو استراتژی، بر مبنای چهار شاخص نرخ بازپرسازی، میزان موجودی، زمان پاسخ گویی و سودآوری مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج بدست آمده از اجرای شبیه سازی و تحلیل واریانس نشان داد که در ریسک بالا هر دو استراتژی موجب بهبود عملکرد زنجیره تامین سنتی می شوند، اما عملکرد استراتژی cpfr بر مبنای هر چهار شاخص تعیین شده بهتر از استراتژی vmi است، و در شرایطی که ریسک کم باشد سیستم cpfr بر مبنای شاخص های میزان موجودی، زمان پاسخ گویی و نرخ بازپرسازی نسبت به استراتژی vmi عملکرد مناسب تری دارد. دومین هدف مورد بررسی در این پروژه، کاهش هزینه ها از طریق ایجاد تناسب میان عرضه و تقاضا است، برای این منظور، سه استراتژیvmi ، cpfr و ناب چابک (leagility)، بر مبنای دو شاخص شکاف میان عرضه و تقاضا و هزینه مقایسه می شوند، نتایج حاصل از اجرای شبیه سازی و تحلیل واریانس نشان داد، در سطح اطمینان 90 و 99 درصد، استراتژی leagility نسبت به دو استراتژی دیگر، شکاف میان عرضه و تقاضا را به میزان بالاتری بهبود می بخشد، اما از لحاظ شاخص هزینه، در سطح اطمینان 90 درصد، استراتژی cpfr موجب کاهش بیشتر هزینه شده است، و در 99 درصد اطمینان استراتژی leagility و cpfr به یک میزان هزینه را کاهش می دهند.