در میان انواع نقد و دانش های زبانی و ادبی، سبک شناسی یکی از راه های نقد روش مند است که با آگاهی از امکانات این دانش و به دور از تفسیر های ذوقی و تضاد های شخصی، می توانیم متن های ادبی از جمله دیوان شاعرانی که کمتر مورد توجه قرار گرفته اند را مورد بررسی و پژوهش قرار دهیم و به باز تولید نظریه ها و ایده های جدید سبک شناسی بپردازیم، که در این پژوهش با شناخت و آگاهی که از نظریه های سبک شناسی داشته ایم، به گزینش غزل یکی از شاعران بی نام و نشان شعر عهد صفوی، یعنی سنجر کاشانی دست زده ایم تا سرشت و ریشه اصلی غزل او را شناخته و پیوند شعر او با تاریخ، سنت، رسم و رسوم مردم، بافت اجتماعی حاکم بر زمانه ی شاعر را بررسی کنیم، در پایان از حاصل این بررسی سبک شناسی به این نتیجه می رسیم که غزل های سنجر کاشانی تلفیقی از مکتب وقوع و سبک هندی می باشد. ویژگی ها و مختصات هر دو مکتب را در غزل او غالب می-بینیم، که این ویژگی، سبک غزل او را به سبکی منحصر به فرد، تبدیل کرده است.