زبان اول به عنوان نشانه ای برجسته در دسته بندی های قومی و پشتیبانی کامل از هویت یک فرد و فرهنگ قومی، یادگیری زبان دوم را تائید می نماید؛ چراکه تصور می شود تسلط بر مفاهیم در یک سطح خاص در زبان شناخته شده – زبان اول- ضرورتی برای پیشرفت در یادگیری زبان دوم/خارجی می باشد. علاوه براین، یادگیری زبان دوم ترکیبی از ویژگی های ذهنی همراه با عاطفی، و حرکت عضلانی در اثر عمل فکری (برای مثال، نگرش) می باشد. به این معنی که نگرش مثبت نسبت به خود و زبان اول، یادگیری در زبان دوم و در نتیجه نگرش نسبت به آن را افزایش می دهد؛ به این دلیل که، افراد با دانش بی عیب در زبان اول و نگرش مثبت نسبت به آن قادر خواهند بود مهارت های زبانی و غیر زبانی را به خوبی از زبان اول به زبان دوم انتقال دهند. بنابراین، مطالعه ی حاضر تلاشی برای بررسی نگرش زبان آموزان دو زبانه ی ایرانی انگلیسی به عنوان زبان خارجی نسبت به زبان ترکی (زبان اول)، و زبان انگلیسی (زبان دوم)، به همراه ارتباط ممکن بین این نگرش ها بوده است. علاوه بر این، این مطالعه بررسی کرده است که آیا ارتباطی بین نگرش نسبت به زبان اول و مهارت شفاهی در زبان انگلیسی، سنجیده شده توسط پنجمین برگه ی آزمون fce (اف سی ای)، وجود دارد. اطلاعات بدست آمده توسط یک پرسشنامه مطمئن به یک سری آمار توصیفی، تحلیل بسامدی، درصد گیری و تحلیل ارتباطی واگذار گردید، نتایج زیر را نمایان ساخت: 1) زبان اول و زبان دوم ازبعد نگرش از وضعیت مطلوبی برخورداربودند، 2) رابطه ی معنی داری بین نگرش نسبت به زبان ترکی و زبان انگلیسی وجود نداشت، و 3) نگرش نسبت به زبان ترکی و مهارت شفاهی در زبان انگلیسی با هم رابطه منفی داشتند. در پایان، استفاده از زبان اول و توانمند سازی آن در رابطه با یادگیری زبان دوم در دراز مدت مورد بحث قرار گرفته است.